Jak przestać się martwić?

Gdzieś już natknęłam się na ten schemat i powiem szczerze, że zmieniło to moje życie – naprawdę przestałam się przejmować wieloma rzeczami na które nie mam wpływu, a które skutecznie zabijały we mnie radość aż do tamtego dnia. Ten moment to jeden z punktów zwrotnych w moim życiu, tak jak mówisz działa natychmiastowo! I też mam tak jak Ty – tzn. muszę świadomie przywoływać w myślach ten schemat, nie doszłam jeszcze do tego momentu że robię to podświadomie, ale dążę do tego ;) Bardzo chętnie przeczytam o strefie wpływu w kontekście produktywności! Pozdrawiam serdecznie:)

Trzymam się tego sposobu od kilku lat i moje życie jest dużo bardziej spokojne. A jak nie potrafię zaakceptować czegoś na co nie mam wpływu, to obmyślam plan B. Na przykład kiedyś miałam gorszy moment w firmie i martwiłam się, że będę musiała ją zamknąć. W mojej branży liczy się klient, którego wtedy nie potrafiłam zdobyć. Odpowiedziałam sobie na kilka pytań, m.in. czy z moim doświadczeniem jestem w stanie znaleźć inną pracę? Tak. Czy w okolicy są jakieś oferty, które mi odpowiadają? Tak, co najmniej pięć. Czy proponowana stawka mi odpowiada? Tak. Pomogło, przestałam martwić się na zapas, a to odbiło się pozytywnie na mojej pracy i firma działa do dziś. :)

Inna kwestia jest taka, że często takie martwienie się na zapas, rozkładanie na czynniki pierwsze sytuacji, na którą nie ma się wpływu, strasznie boli psychicznie. Boli i wyczerpuje tak, że nie wystarcza sił aby zadziałać w innym kierunku. A już Pawlak powiedział do żony „Mania nie myśl tyle bo od tego tylko głowa boli”

Ekstra grafika! :D

Ojjj… Sporo czasu zajęło mi nauczenie się akceptacji sytuacji, na których kompletnie nie miałam wpływu. Na całe szczęście zadanie sobie takiego pytania pomaga i to skuteczna metoda! Chętnie dowiem się więcej o strefie wpływu w odniesieniu do produktywności, więc czekam na nowy wpis :)

Zamartwianie się to zdecydowanie nie moja bajka. Jestem z siebie dumna, że potrafię trzeźwo podejść do większości sytuacji i nawet w przyszłość patrzę optymistycznym wzrokiem ;)

A mnie zawsze czarne myśli dppadają wieczorami,przed snem. Idę spać irano już jest ok. Muszę sobie przypominać, że nie wiem co przyniesie przyszłośći powinnam zyć tu i teraz

Kiedy przydarzy mi się jakaś katastrofa, zadaję sobie pytanie: Czy za rok jeszcze w ogóle będę o tym pamiętać? Jeśli odpowiedź brzmi: nie, to nie warto się przejmować.
Pozdrawiam :)

Moja prababcia mówiła zawsze (brzydko): zasrany deszcze nie będzie padał.

Dziękuję za ten piękny tekst :)

Ja się nieustannie zamartwiam…brak pracy, własnego mieszkania, partnera..potrafi dobić:((( ciężko zaakceptować taką sytuację mimo usilnego działania

Dziękuję za artykuł i grafikę. Martwiłam się kilkoma swoimi relacjami z kilkoma osobami, a teraz… Nie mam na to wpływu, więc czas zrobić coś dla siebie i o tamtych osobach zapomnieć :)

Ja się martwię wszystkim i wszystkimi, mój facet zawsze mi mowi, że jak będziemy mieć dzieci, to będę najbardziej zmartwioną matką świata. Wylewam łzy jak kot jest chory, jak coś idzie nie po mojej myśli, to nie mogę spać. To ewidentny znak, że powinnam zmienić myślenie- dzięki za wskazówkę, jak to zrobić :) Aga

U mnie to się trochę poprawiło z wiekiem i z warunkami życia. Czyli kiedy pracowałam w „kobiecej korporacji” (a fe!) gdzie żyłam z mobbingiem za pan brat, każdy spóźniony autobus, każde krzywe spojrzenie demotywowało i wzbudzało stresy. Teraz wiem, że spóźnienie 15 min to dla mojego szefa żaden problem, więc o ile nie umieram z zimna, po prostu trochę mi się przedłuża…ale nie zawsze miałam ten komfort. Pamiętam pracę, gdzie chcieli pobierać 25zł z pensji za każde spóźnienie, nawet 1 min. Jak zachować pogodę ducha w takich warunkach? :o

Bardzo lekko się czytało Twój tekst, o tym aby złapać dystans do spraw na które nie mam wpływu wiem o dawna i tak robię. No bo po co się denerwować opóźnieniem pociągu skoro nie ma się na to wpływu? Niestety większość ludzi nie akceptuje takiego podejścia do życia. Może nawet kwestia pewnego rodzaju zazdrości, że ktoś potrafi złapać dystans do otaczającego świata.

Wiem, że będę nieszczęśliwa do końca życia i to kompletnie niezależy ode mnie? – OK, zaakceptuję to… Szkoda, że to tak nie działa…

Znacznie lepiej się żyje, gdy człowiek uświadomi sobie, że na swoje pewne zmartwienia ma ogromny wpływ i może zrobić dla siebie dużo, jeżeli tylko będzie odpowiednio wytrwały. Dla mnie najlepszym przykładem walki ze zmartwieniami i przeciwnościami losu jest moja mama. Nigdy nie miała prostego życia – takie problemy w rodzinie potrafiłyby załamać niejednego – i owszem, dużo się martwiła, ale była twarda jak skała. Potem przyszły dwie poważne choroby – da się w pewnym stopniu je kontrolować, ale mogą w każdej chwili uczynić gigantyczne spustoszenie i doprowadzić do śmierci lub kalectwa. Moja mama podłamała się trochę, ale pozbierała się błyskawicznie i zaczęła robić wszystko, by swoją sytuację polepszyć. Zaczęła pić melisę na uspokojenie, przeczytała ogromną ilość tekstów na temat zdrowego odżywiania i wpływu diety na ogólne samopoczucie i zaczęła samodzielnie lekko ćwiczyć, by poprawić swoją wydolność. Wierzcie lub nie, dobrze zbilansowana dieta bogata w odpowiednie składniki potrafi zdziałać cuda i fenomenalnie wspomóc organizm w walce z chorobami, zatem nawet, jeżeli dotyka Was to najgorsze (według mnie) zmartwienie z możliwych, jakim są choroby, to walczcie ile możecie lub wspierajcie swoich bliskich! A reszta… jeżeli się nie umiera, to zawsze wszystko jakoś się da ułożyć.

Swiadomosc tego, ze jest sie panem sytuacji, niezaleznie od tego, jak fatalna sie ona wydaje, daje mocnego kopa. A panami sytuacji stajemy sie poprzez dzialanie. Nic sie samo nie rozwiaze, wzejdzie to, co sami posiejemy – taka przenosnia, ale tak jest. Jesli dzialamy ku osiagnieciu okreslonego celu, siejemy male nasionka. One po czasie albo dadza owoc, albo nie wzejda wcale. Warto tez nastawic sie na dlugofalowe dzialanie. To, co po naszej mysli, w koncu sie kiedys wydarzy. Wydarzy sie, bo tak sobie 'posialismy’. Nie na darmo mawia sie: sukces to dzialanie. Taki jest moj sposob na wszelkie przeciwnosci losu. Pozdrawiam.

Akurat wydaje mi się, że w tej kwestii mam wypracowaną reakcję :) Staram się nie przejmować rzeczami, na które nie mam wpływu, a z reguły tak jest ;)

To fajna, wspolczesna realizacja starej maksymy :Panie, daj mi cierpliwość, abym umiał znieść
to, czego zmienić nie mogę; daj mi odwagę, abym umiał konsekwentnie i
wytrwale dążyć do zmiany tego, co zmienić mogę; i daj mi mądrość, abym
umiał odróżnić jedno od drugiego

Marek Aureliusz
Oczywiście najważniejsze, zeby o tym pamiętac i wcielac w życie na co dzień.

To wszystko nie jest takie proste o czym piszesz… przestać się martwić! Często nie mamy wpływu na bieg wydarzeń. Żyję zdrowo… i nagle spada na mnie paskudna choroba i cóż… podejmuję leczenie, zwalniają mnie grupowo z pracy i cóż… szukam oczywiście, wszystko pięknie, rozmowy, CV a potem i tak dziękujemy Pani mimo sporego doświadczenia i kwalifikacji… wiek już nie ten a tu młody zespół. Wtedy kokardy opadają. Planujesz to szczęście a tu znowu pod górkę! No czasem tak bywa i bardzo trudno postawić się do pionu. Będę próbować…

Długo zastanawiałam się nad przyczynami zamartwiania się i dopiero niedawno doszłam do ciekawych wniosków. Jak po nitce do kłębka trafiłam na słowo klucz …. Zaufanie. Otóż zamartwiamy się bo brak nam zaufania do siebie i do świata. Przez brak zaufania popadamy w przesadną chęć kontroli planowania i perfekcji, jak by to właśnie miało nas przed czymś uchronić. Kiedy nasz plan się wali, nie możemy uspokoić myśli. Nie jesteśmy pewni czy poradzimy sobie w nowej sytuacji, po wyjściu ze strefy komfortu. Nie jesteśmy pewni czy świat na nas nie zrzuci kolejnej plagi, kłody pod nogi…. Dlatego rozwiązaniem jest zaufać sobie i życiu i Bogu(?) że wszystko się ułoży. To jest bardzo trudne nauczyć się być trochę jak dziecko kiedy lubimy mieć wszystko pod kontrolą jak dorosły. Nie pozostaje nic innego jak ćwiczyć ćwiczyć ćwiczyć. Umysł, jak mięśnie, wymaga treningu. Moje motto ulubione, nad którym często medytuję w momentach paniki „relax, nothing is under control” :)

Przestać się martwić? Ciężka sprawa, bo nie jestem typem osoby, która ma wszystko gdzieś. Czasami zazdroszczę tym, którzy prawie niczym sie nie przejmują, bo jakoś to będzie. Jednak chwilę później myślę sobie, że jednak dobrze, że taka nie jestem. Dzięki temu staram się dużo rzeczy robić z wyprzedzeniem, planować co tylko się da, żeby nie zostać zaskoczoną. Życie jednak ma swoje plany i tak czy siak nas zaskakuje. Co wtedy robię? W prostych sytuacjach, albo szukam metody zastępczej, albo wyjaśniam sytuację osobie zainteresowanej, albo czasami to zostawiam jesli wiem, że sytuacja nikomu nie zaszkodzi. W poważniejszych sytuacjach jako pierwsze staram się uspokoić i wyjaśnić sobie logicznie, że jakoś sobię z tym poradzę. Po wewnętrznym uspokojeniu siebie, lub rozmowie z bliską osobą, staram się zaplanować dalsze kroki na podstawie bieżącej sytuacji (np. finansowej). I zawsze tłumaczę sobie, że mało która sytuacja jest taka, że nie da się dla niej znaleźć jakiegoś rozwiązania, więc nie ma sensu za bardzo się tym wszystkim przejmować. Trzeba działać!

Na stres dobre jest sprzatanie chaty, bynajmniej dla mnie??? jak sie ma poukładane oczywiscie nie pedantycznie tylko normalnie to samopoczucie i satysfakcja oraz poglad na zycie take sie prostsze ?✌️W tedy łatwiej ruszyc dupe do działania. Chwile sie zastanowic zrobic listę plusów i minusów i starac sie byc konsekwentnym w swoich postanowieniach. Jak sie cos nie udaje to czasami tak musi byc, bo to moze dac inne drogi do wyjscia z sytuacji.

Mi jak wali się plan, to powtarzam sobie taką śmieszną zagadkę :)
„- Jak rozśmieszyć Pana Boga? – Ułożyć sobie plan.”
Przypomina mi to, że nie ważne ile i jak dokładnych planów zrobisz i tak zawsze może pójść coś nie tak i nie masz na to wpływu. Wtedy należy zrobić to co można, a resztą się nie przejmować. Przyznaję, że nie zawsze o tym pamiętam, ale jak już sobie przypomnę, to od razu stres i zdenerwowanie odpuszcza.
Warto też pamiętać, że część problemów jest tak naprawdę mniejsza niż nam się wydaje.

Moim zdaniem im bardziej się zamartwiamy, tym mniej mamy energii do działania. Ja faktycznie staram się nie przejmować tym, na co nie mam wpływu, a działać tam, gdzie mam. Bo czy zamartwianie coś da? Absolutnie nic. Niestety czasem na swojej drodze spotykamy osoby, które nie wiadomo czemu, umartwiają się wiecznym zamartwianiem, często z błahych spraw i rozsiewają swoją negatywną energię. Osobiście znam kilka takich przypadków – wystarczy 10 minut rozmowy a głowę mam pełną pesymizmu.

Chciałabym tak sie nie martwić . A ja martwię się dosłownie wszystkim . A jak coś mi się wymyka spod kontroli to wariuje . Planuje wszystko od A do Z . A przecież życie tak naprawdę przez to ucieka przez palce. Bo gdzie czas na spontan , na chwilę szaleństwa. Miesiąc w miesiąc planuję budżet całej rodziny na kolejny miesiąc . Rozliczam każdy najmniejszy rachunek mimo ze co miesiąc są takie same :| . Sprzątając w domu zaczynam zawsze od tego samego pokoju kończąc na kuchni i nie daj Boże żeby coś poszło nie po mojej myśli , nie wspomnę o tym że ktoś mógłby wpaść a tu bałagan. Obsesyjnie sprawdzam swoją wagę bo przez problemy zdrowotne szwankuje . A szykując ciuchy córce do szkoły dobieram wszystko kolorystycznie , nawet gumki do włosów muszą być idealnie dopasowane bo martwię się że ktoś powie że np jest zaniedbana . I to tylko igiełka w stogu siana . A jak tego nie zrobię to czuję niepokój , martwię się czy wszystko jest jak być powinno. I tak nieraz sobie myślę że to chyba jakieś natręctwa . Dorobiłam się już Zespołu Jelita Drażliwego . Normalnie nie udzielam się na forach ale chyba potrzebowałam to z siebie wyrzucić . Mąż mówi że dom to nie muzeum jest od mieszkania a nie podziwiania . Żebym czasem wyluzowała w pracy bo nawet to że kartki leżą krzywo na biurku doprowadza mnie do spazmów . Tak sobie teraz myślę może ja powinnam zacząć się leczyć psychicznie :) bo jak czytam co napisałam to zaczynam się martwić czy nie popełniłam gdzieś błędów ortograficznych :) Pozdrawiam wszystkich

Tak dygresja – wiem, że choroba to nie koniec świata, ale mojemu szefowi zawalił się świat bo nie było mnie 3 dni w pracy z powodu grypy… i co tu zrobić, kiedy twoje pozytywne myślenie rozwala jedna osoba w minute ?

Witam, bardzo mi pomogła ta metoda

Ja mam taki problem ze wszysyko biorę do siebie , wyolbrzymiam, nakrecam sie ,na koniec przeżywam … Nie wiem jak sobie z tym poradzić … Zamiast olac pewne sprawy to ja mam głowę pełną ….

Cześć,

To dosyć stary post ale chciałam i tak za niego podziękować. Bardzo fajna metoda, muszę ja sprawdzić na innych przykładach (bo na razie odniosłam ja do swojego aktualnego zmartwienia) Uważam ze warto dodać tam coś jeszcze.
„Zaakceptuj to co już się stało”. Przeszłości nie zmienimy wiec nawet jeśli coś się stało a rozmyślamy co mogłoby się stać to chyba nie ma sensu. Możemy znaleźć błędy jakie mogliśmy popełnić i się do nich przyznać jak i zaakceptować to co się stało.

Ja cały czas się martwię o tych których kocham..
Nie będę ukrywać, że często płyną mi łzy bo gdy pytam mi kogoś bardzo bliskiego jak się czuje itd(dodam,że jest ta osoba chora w tej chwili)to zdarza się, że nic nie napisz.Wtedy mam czarne scenariusze płacze i nie mogę sobie z tym poradzić

Ja mam inny trochę problem, otóż mam bardzo halasliwych sąsiadów na górze. Są strasznie uciążliwi bo ciągle siedzą w domu i ciągle słychać stukanie, tupanie, Krzyki przez chwilę nie ma ciszy. Nawet o 22 było głośno, wysłaliśmy do nich list anonimowy i o 22 ustały hałasy ale przez resztę dnia cały czas coś słuchać. Wiem że to idiotyczne ale strasznie się zaczęłam tym przejmować non stop słyszę to i nie wiem co mam robić nie mogę im przecież zabronić korzystania z mieszkania bo od 6 do 22 mogą robić co im się żywnie podoba, jednak nadal mnie to denerwuje i odbiera mi to chęci do czegokolwiek, czy ma ktoś na to jakoś pomysł??