Miałam na dziś zaplanowany tekst z cyklu Szafa Minimalistki, ale nie byłabym w stanie go teraz przygotować i puścić. Jest we mnie teraz wiele mało przyjemnych uczuć, jak złość czy strach, ale tym momencie działają na mnie bardziej mobilizująco, niż paraliżująco. Zastanawiałam się czy jest coś, co mogłabym napisać, co nie byłoby bezsensownym mieleniem tematu, a możliwą realną pomocą. Postanowiłam więc podzielić się z Wami tym, co sama teraz robię.
1. Dbam o swoją higienę psychiczną
Dbanie o siebie w sferze psychiki jest w tym momencie ważniejsze, niż kiedykolwiek. To jak wyświechtana, ale trafna metafora o zakładaniu maski tlenowej w samolocie – najpierw sobie, potem dziecku, a na końcu reszcie ludzi. Świadomość tego, co rzeczywiście jest dla Ciebie wspierające, jest realnym odpoczynkiem jest niezwykle istotne! To nie egoizm, to konieczność. Jeśli chcesz, możesz przeczytać tekst, który napisałam relatywnie niedawno, o siedmiu sposobach na odpoczynek. Bo wbrew pozorom nie każde zmęczenie można zniwelować poprzez sen czy poczytanie książki. Odpoczynek sensoryczny, emocjonalny czy twórczy to przykłady.
Link: Odpoczynek na 7 sposobów. Jak odpoczywać, żeby odpocząć?
2. Nie tworzę informacyjnego chaosu
Mam poczucie, że nie mogłam zaplanować sobie lepszego momentu na opuszczenie mediów społecznościowych, niż teraz. Choć staram się być wystarczająco poinformowana w kontekście tragicznych, bezprecedensowych wydarzeń, których jesteśmy świadkami, to świadomość, że nie muszę aktywnie uczestniczyć w wartkim biegu informacji powoduje u mnie niewiarygodną wręcz ULGĘ. Od jakiegoś czasu przyglądam się takim tematom, jak: dieta informacyjna (jestem na niej od ośmiu lat już), istnienie fake news i deepfake w kontekście technologii, dezinformacja jako doktryna itp. Wpływ tego na nasze bezpieczeństwo staje się brutalnie realny.
Czuję jednak, że naprawdę jest w tym wszystkim szansa. Coś, co możemy zrobić tu i teraz to powstrzymać się od nadmiernego brania w tym udziału. Tak po prostu. Co to dla mnie oznacza? Świadome powstrzymanie się przez aktywnością, przede wszystkim w Internecie. Przestań komentować, udostępniać, zabierać głos. Nie powielaj niesprawdzonych informacji. Nie udostępniaj szokujących wieści, memów, zdjęć. Nie przykładaj ręki do siania paniki. Korzystaj ze sprawdzonych źródeł wiedzy, bądź na bieżąco, jeśli tego potrzebujesz, ale powstrzymaj się, intencjonalnie i świadomie, od całej reszty.
Rozmawiałyśmy dziś o tym w biurowej kuchni z moją przyjaciółką i przyszła mi do głowy metafora, że takie zachowanie – powstrzymanie się od tworzenia informacyjnego chaosu to jak tworzenie korytarza życia dla przejazdu karetki. Danie szansy, aby ważne informacje, rzetelne, z oficjalnych źródeł, nie przemielone przez mediospołecznościową papkę, mogły zaistnieć.
Na studiach prawniczych miałam wielu przyjaciół studiujących stosunki międzynarodowe. Wiele z naszych dyskusji z tamtego wspominam jako niesamowicie otwierających i ważnych. Przypomniały mi się teraz tytuły kilku książek, które wtedy były na tapecie, takich jak Sztuka wojny Sun Tzu czy teksty Vladimira Volkoffa o teorii dezinformacji. Z ciekawości sięgnęłam do książki Dezinformacja – oręż wojny w opracowaniu Vladimira Volkoffa, którą pamiętałam jak przez mgłę, a w niej taki fragment:
„Wykorzystując takie środki oddziaływania, jak na przykład publicystyka prasowa czy telewizyjna (…), agent rozpuszcza wśród opinii publicznej informacje, interpretacje, wątpliwości, przewidywania, których nikomu nie przyjdzie do głowy łączyć z państwem-dezinformatorem, ale które w ostatecznym rachunku służyć będą jego interesom. (…) Po wprowadzeniu katalizatora do opinii publicznej (…) operacja będzie się teraz toczyć samoczynnie, dzięki tzw. „rezonatorom”. Ludzie odgrywający rolę takich właśnie rezonatorów czynią to mniej lub bardziej nieświadomie. Wydaje im się, że rozpowszechniają informacje w imię wolności, podczas gdy w rzeczywistości szerzą dezinformację na korzyść totalitaryzmu.”
Uprzedzam, że książka jest z 1986 roku i odnosi się do realiów sprzed ery Internetu, rzecz jasna. Czy autor wskazuje sposoby radzenia sobie? Tak, i wydają się one być zaskakująco aktualne i trafne. Przytoczę jeden z nich, ponieważ on dotyczy nas wszystkich teraz właśnie:
„Po pierwsze, trzeba zdać sobie sprawę z samego istnienia dezinformacji, jej systematycznego i szkodliwego charakteru. Nie należy przy tym wpadać w paniczną „manię dezinformacyjną”, odrzucać każdą informację pod pretekstem, że może być ona fałszywa, podejrzewać wszystkich zatrudnionych w środkach masowej komunikacji, że są agentami wpływu. Trzeba natomiast pogodzić się z oczywistym faktem, że nasze społeczeństwo robi z nas wszystkich rezonatory i starać się nie rezonować bez potrzeby. Przyjąć postawę skrupulatnej nieufności, nie przyjmować do wiadomości niczego bez uprzedniego sprawdzenia, nabrać zwyczaju czytania gazet, z którymi się nie zgadza, a czytając je zadać sobie pytanie: komu dana informacja czy kanał służy? Poznawać metody dezinformacji i bawić się odnajdywaniem jej przykładów w prasie i środkach audiowizualnych.”
Nie rezonować bez potrzeby. Nie tworzyć informacyjnego chaosu.
3. Pomagam, jak akurat mogę
Domyślam się, że z większością uruchomionych akcji pomocowych nie jestem i nie będę na bieżąco, linkuję zatem do tych, które są na pewno sprawdzone lub bliskie mi z uwagi na temat czy sposób działania.
Fundacja Polskie Centrum Pomocy Międzynarodowej (klik)
Polska Akcja Humanitarna (klik)
Ubrania do oddania | głównie produkty medyczne i jedzenie (klik)
Czytam od rana informacja i myślę sobie, że paradoksalnie może będziemy w stanie przekuć te tragiczne wydarzenia w coś dobrego. W poczucie wspólnoty, pielęgnowania wspólnego dobra, zjednoczenia. Pomyślałam też, że jeśli macie sprawdzone źródła informacji, z których korzystacie – wrzucajcie linki komentarzach. Dzięki!
