Moja jesienna szafa kapsułowa

Do Anna – Rozumiem Kasię, bo nie prosiła ani o komentarz na temat tego, co jej pasuje, a co nie, ani o propozycję zmian w swojej szafie. Widać, że dobrze czuje się w tych stylizacjach. A złośliwy to jest raczej Twój docinek o gronie „wzajemnej adoracji”. ;)

Nie mam wpływu na to, co wyczuwasz. Moją intencją było postawienie granicy, nie złośliwość. Twoja propozycja to rada na temat mojego wyglądu, o którą nie prosiłam. Generalnie proszę o niekomentowanie mojego wyglądu w żadną stronę. Na pozostałe tematy rozmawiam bardzo chętnie. :)

Myślę że stawiać granice można ba wiele sposobów: z delikatnością (ale stanowczością), agresywnie itd. Ciężko zapanować nad reakcją ludzi w internecie, bo się ich nie widzi ani nie zna, tym bardziej język musi być wyważony choć osobiście nie wyobrażam sobie powiedzieć koleżance- „że jakiś kolor ją rozmywa” a w przypadku obcej osoby tym bardziej sobie tego nie wyobrażam.

Tak właśnie wróciłam kilka dni później do tej dyskusji i zauważyłam że chyba kilka osób mimo wszystko było urażonych. Zastanawiam się 🤔czy jednak inaczej można było sformułować ten komentarz, bo wydaje mi się że mimo wszystko wierne czytelniczki to nie są jakimis hejterami ale osobami raczej przychylnymi, które chcą się czymś podzielić, wziąć udział w dyskusji.

Proszę pana, pewna kwoka
Traktowała świat z wysoka
I mówiła z przekonaniem:
„Grunt to dobre wychowanie!”
Zaprosiła raz więc gości,
By nauczyć ich grzeczności…
Tak mi się jakoś skojarzyło :):):)

w punkt :-)

Kasiu, chyba Cie troche ponioslo;) publikujesz swoje zdjecia w ubraniach, a jak ktos to akomentuje, to ,, stawiasz granice,, i z oburzeniem komentujesz. Takie to troche niepowazne. Twoja odpowiedz byla zlosliwa i tyle. Naprawde strach teraz cos komus napisac, bo wszyscy sa ,, po terapiach,, w zwiazku z tym sa baaardzo niesympatyczni i wszystko ich dotyka…..przepraszam, chxialam powiedziec _,, stawiaja granice,,. Bo teraz sie tak mowi na niegrzeczna odpowiedz na zwykly komentarz do zdjecia ciucha. Nie chcesz dostawac komentarzy o wygladzie, to nie publikuj swoich licznych zdjec w zestawieniach ciuchow. To bardzo proste w sumie.

Może po prostu na drugi raz zrobisz zdjęcia zestawów, rodzaj moodboard, skoro wygląd w fajnie skomponowanych ciuchach jest tak drażliwą sprawą. To proste, w sumie.

Prawda;-) a wystarczyło zostawić komentarz bez odpowiedzi…. Jakie to proste

Kasia chyba miała na myśli to, ze to nie jest blog o modzie, ani o byciu najlepszą wersją siebie w idealnej palecie barw. Lubi szary, nosi szary, pokazuje jak mając mało ubrań można je miksować i czuć się wystarczającą.

odwrotnie

Moja wypowiedź nie była naukowa. Tak sobie mówiliśmy w czasach szkoły średniej.
Spotyka się u stylistek takie stwierdzenia, że to nie kolory.

Widać, że mam z – jak na razie – z sześcioma osobami – inne poczucie humoru.

A ja nie mam wplywu na Twoje odczucia, ze nie chcesz komentarzy na temat wygladu. Ogolnie powiem Ci zupelnie szczerze ( choc oczywiscie o moja opinie nie prosisz, bo interesuje Cie jedynie Twoja), ze wyziera z tych odpowiedzi obraz wyjatkowo nadętej i przewrazliwionej na swoj temat, ,, przeterapeutyzowanej,, baby. I powiedzialabym to wprost w twarz, bo serio tak uwazam. Jesli jednak Ci z tym dobrze, to spoko. Ja troche sie rozczarowalam, bo mialam Cie za osobe troche rozsadniejsza. I uprzedze Twoja odpowiedz_ masz wplyw na te moje odczucia, bo wynikaja one wprost z Twojego zachowania:) i nawet jak na 100 terapiach Ci powiedza, ze nie masz wplywu na odczucia innych, to dalrj pozostanie to nieprawda. Do widzenia, duzo zdrowia w tym trudnym czasie

Dla mnie rozmowa kończy się w momencie, gdy druga strona zaczyna obrażać, zamiast dyskutować i wymieniać argumenty czy opinie.

Nie, dla Ciebie rozmowa konczy sie w momencie, kiedy Ty powiesz swoje. Opinia innych i ich zdanie nie ma znaczenia. Moja opinia na temat Twojego przewrazliwienia na swoim punkcie i nadetego zachowania nie jest obrazliwa, jest moja opinia i mam prawo ja wyrazic. Oczywiscie Ty nie masz wplywu na moje odczucia przeciez. A ja nie mam wplywu na Twoje. Pozdrawiam

Nie Kasiu, ja Cię nie obrażam, tylko wyrażam swoje zdanie na temat tej dyskusji, a nie na Twój temat personalnie. To Ty mnie atakujesz i obrażasz, a na takie zachowanie nie ma we mnie zgody.

Rzeczywiscie, nie dogadamy sie raczej. W Twoich wiadomosciach jestes Ty, Twoje odczucia, Twoje zgody, Twoje niezgodny itd. Na zgody i niezgody innych nie ma widac tutaj miejsca. Pozdrawiam

Kasiu, to wyraź swoje zgody czy niezgody. Bo na razie obrażasz i wyzywasz mnie tylko dlatego, że nie chcę, żeby mój wygląd był oceniany. Dopóki nie przestaniesz to z pewnością się nie dogadamy. Pozdrawiam :)

Wlasnie wyrazilam_ ja sie nie zgadzam na to, zeby mi zabraniac wyrazac swoja opinie na temat czyjegos wygladu w momencie, kiedy ta osoba sama zamieszcza swoje zdjecia w licznych ciuchowych zestawieniach. Irytuje mnie strasznie cenzura. Mozna powiedziec to, co Ty chcesz sluchac, a nie mozna powiedziec tego, czego nie chcesz. Jednym slowem to, czego Ty chcesz, jest waznejsze od tego, czego chce inna osoba. Szczegolnie ze przyczepilas sie do tekstu dziewczyny, ktora po prostu wyrazila jakies odczucia estetyczne i tyle. Cos Cie zapytala, cos poradziła, nic wiecej. Nie zgadzam sie na taka cenzure. Wyzywam Cie i obrazam? Bo napisalam, ze w moim odczuciu zachowujesz sie jak nadeta, przewrazliwiona na swoim punkcie baba? Tak uwazam i podtrzymuje. Moze to byc z mojej strony niemile, ale nie musze byc mila. Jest to szczere moje zdanie. Masz prawo nie czytac tego, masz prawo skasowac komentarz, masz prawo nie brac mojego zdania pod uwage, masz prawo zachowywac sie dokladnie w taki nadety sposob, jak Ci sie tylko podoba. Ale ja mam prawo wyrazic swoje zdanie i bede bardzo wdzieczna za nieodbieranie mi tego prawa.

Mamy prawo do posiadania swojego zdania. Do wyrażania go zawsze i wszędzie, i w każdej formie zdecydowanie nie.

Nie zgadzam sie. Mam prawo wyrazic swoje zdanie zawsze. Ktos moze mnie olac, wysmiac, nie sluchac, zlekcewazyc itd, ale ja mam prawo wyrazic swoje zdanie. Szczegolnie ze akurat mowimy o sytuacji, kiedy wyrazenie zdania na temat czyjegos wygladu bylo spowodowane zamieszcEniem przez dana osobe zdjec siebie w licznych ciuchach. To nie ja pisalam o wygladzie Kasi, bo akurat ja tak nie robie, ale absolutnie oburza mnie kneblowanie komus ust. To jest cenzura. Wolnoac slowa wiazd sie z tym, ze czasem sie komus cos nie spodoba albo cos kogos uwiera. Ale to jest wlasnie wolnosc slowa.

Wyrażanie zdania w niewłaściwy sposób (czas, miejsce, treść, język), to jest brak kultury, a nie wolność słowa. Co najmniej brak kultury, może być także krzywda dla odbiorcy.

Kasiu, przykro mi, ale wolność słowa nie jest, wbrew Twoim twierdzeniom, prawem absolutnym i kończy się tam, gdzie zaczyna się prawo drugiego człowieka, np. jego prawo do godności, ale to tylko przykład. Dlatego tu na blogu, w moim internetowym domu obowiązuje jak to nazywasz „cenzura”, a co ja nazywam staromodnym szacunkiem dla innych osób. Rozumiem natomiast, że może Ci to nie odpowiadać i w tym względzie już sama podejmiesz decyzję co z tym zrobić.

Oczywiscie, ze ja podejme decyzje. Natomiast uwazam za manipulacje Twoje slowa o tym, ze cenzurujesz jedynie w kwestii zachowania szacunku do innych ludzi. To nieprawda. Cenzurujesz tresci, ktore Ci nie pasuja, nawet jesli sa neutralne w kontekscie zasad wspolzycia spolecznego np. napisanie, ze ktos proponuje Ci inne kolory jest neutralne, nie lamie zasad wspolzycia spolecznego, jest w ogolnym odbiorze neutralnym zachowaniem, a Ty sie na to oburzasz. Twoje rozumienie wolnosci slowa nie ma absolutnie nic wspolnego z wolnoscia slowa. Choc oczywiscie jak najbardziej na swojej stronie masz prawo robic, co chcesz. Masz prawo wprowadzac cenzure nawet do neutralnych tresci, bo nie chce Ci sie czegos tam czytac. Ale nie dorabiaj do tego ideologii ,, psychologiczno_ terapeutycznej,, jaka to masz misje zbawiania swiata i uswiadamiania innych, tylko powiedz wprost, ze cenzurujesz. Jestem przekonana ( wynika to wprost z Twoich odpowiedzi), ze moje slowa nie przebija sie w kawałku nawet przez skorupe Twoich przekonan. Wiec nic wiecej nie pisze i pozdrawiam.

Kasiu, jeśli chcesz, poczytaj sobie o stawianiu granic, przykładach, konsekwencjach i najczęstszych oporach. Będziesz miała wypisz wymaluj naszą dyskusję. Moja prośba o powstrzymanie się od oceniania mojego wyglądu nawet nie leży obok „cenzury”. Przykro mi, że tego nie dostrzegasz, ale rozumiem, masz prawo do własnej opinii.

Chcę to napisać wszystkim głośno, bo tak, mam w tym względzie małą misję. Stawianie granic jest ok. To ogrodzenie własnej psychiki, emocjonalności, wrażliwości dokładnie tak, jak ogradzamy posesję, żeby nikt nie wchodził. I ktoś wcale nie musi chcieć od razu zrobić mi na mojej posesji krzywdę, ale i tak mogę go tam nie chcieć wpuścić. Dlatego nie ma znaczenia czy w Twojej opinii czy opinii osoby wypowiadającej się coś jest neutralne czy krzywdzące. Mogę tego nie chcieć i mam prawo o to prosić i nie zgadzać się, gdy ktoś tę moją granicę przekracza. Mocno polecam ćwiczenie takiego podejścia, bo choć nie jest łatwe, jak widać, to jednak dużo daje w dłuższej perspektywie.

Serio? Serio w realu powiedziałabyś komuś prosto w twarz, że jest „wyjątkowo nadętą i przewrażliwioną na swój temat przeterapeutyzowaną babą” ? To gratulacje, pewnie masz wielu przyjaciół. Ciekawe, jakby odebrali taki komentarz, co by poczuli – przecież to szczyt uprzejmości wyrzygać na kogoś swoje frustracje pod płaszczykiem „mam prawo do swojej opinii”. Ja bym poczuła się urażona po takim komentarzu- piszę to, bo może nie wiesz, co ktoś może poczuć w odniesieniu do twojej opinii.

Olaboga co za buracki komentarz

Komentarz o rozmywaniu brzmi oceniająco.
Też teraz wyrażę zdanie, a co:) Najwyżej mnie Katarzyna skasuje. To oczywiście żartobliwie. Nie mam intencji dziobać słowami ani drażnić.
Na podstawie zdjęć trudno ocenić kolorystykę. O ile coś zauważam, to lepszy jest pewien spokojny kontrast barw i niezbyt wysoki kontrast waloru. Ale ważne, najważniejsze, jak się w tym kto czuje.
Podoba mi się marynarka i sposób jej noszenia. Zazdroszczę zawsze, gdy ktoś potrafi. Sama wyglądałabym lepiej w żakiecie, ale jakoś nie umiem nosić. Strasznie mi to niepraktyczne ubranie.

Ja nie wiem, moze fakttcznie cos ze mna jest nie tak, ale serio nie widze zadnej logiki w dawaniu posta o ciuchach i ich zestawieniach i powtarzaniu w kolko, ze ma sie misje uswiadamiania, ze nie wszystko sie kreci wokok wygladu. To oczywiste, ze nie wszystko w zyciu sie kreci wokol wyvladu, ale post o ciuchach sie kreci wokol wygladu. O co w ogole chodzi?????:( bo to mi juz wyglada na jakies zaprzeczanie samej sobie.

Celem tekstów w cyklu Szafa Minimalistki od wielu lat jest pokazanie praktycznego zastosowania koncepcji szafy kapsułowej. Nie ma to nic wspólnego z moim wyglądem jako takim. Proste.

Z duzym zazenowaniem przeczytalam te dyskusje. Ktos w sposob jasny i zrozumialy prosi (PROSI) aby nie rozmawiac na jakis temat jego dotyczacy i spotyka sie z takim atakiem i brakiem kultury? Przeterapeutyzoeana baba to nie jest wyzwisko??? To, ze ma sie jakas opinie nie znaczy, ze trzeb sie nia dzielic. W pracy, na ulicy, w domu tez sie dzielisz wszystkimi opiniami jakie masz? Co z tego, ze powiedzialabys to w twarz, nadal to bedzie brak kultury. Niewiarygodne jest Twoje pojmowanie wolnosci slowa i kompletna beztroska umyslowa, kiedy piszesz zwyczajna nieprawde, a ktos Ci zwraca na to uwage.
Autorka nie umiescila zdjec z pytaniem „jak wygladam”, to jest bardzo proste.

Napisalam calkiem dlugi komentarz, ale go skasowalam, bo nie ma sensu dyakutowac z osoba, ktora sie czepia mojego braku kultury, sama mowiac mi o beztrosce umyslowej. Wbrew Twojemu przekonaniu ja nie wypowiadam wszystkich swoich opinii o innych ludziach i wlasnie z tego powodu sie teraz powstrzymam przed wypowiedzeniem opinii na temat Twoich slow. Bo uwazam, ze i tak nic to nie zmieni. Pozdrawiam

Ile złości i zawiści wyzwala w Tobie to, że ktoś dba o własne samopoczucie! Że zna swoją wartość i prosi o respektowanie własnych zasad! Jakie to nieznośne! Pasowałoby ją jakoś usadzić, nie? Piszesz, że masz święte prawo do wyrażania zdania, bo druga strona zawsze może je zignorować lub odrzucić. Jednak kiedy ktoś odpowie spokojem i opanowaniem na Twoje zarzuty, prosząc o respektowanie własnych praw – tego już nie potrafisz wytrzymać, zapluwając się z nienawiści i próbując wbić szpilę w czuły punkt. Pragniesz reakcji. Przecież już wyraziłaś swoje zdanie, po co jeszcze tu siedzisz? A, bo nie podoba Ci się to, że ktoś poprosił, byś swoje „dobre rady” zostawiła dla siebie. Chcesz zostać zauważona i uznana za ważną, a Twoje zdanie ma być istotne. A nie jest – i nie możesz tego znieść. Mówisz o cenzurze, kiedy cała dyskusja jest upubliczniona, a mogłabyś trafić do spamu… Teksty o „przeterapeutyzowanej babie” i inne dotyczące terapii są aż smutne, bo straszliwie znamienne – tego typu osobom jak Ty, jak mało komu przydałaby się terapia.

No jezeli moje stanowisko ktos odbiera jako zapluwanie z nienawisci, to ja moge tylko sugerowac napicie sie szklanki melisy. A skad Ty poza tym wiesz, czy ja chodze czy nie chidze na terapie? Skad wisz, czym sie zajmuje? Moze moje stanowisko wynika z jakiegis doswiadczenia? Nie wiesz tego, ale sie z przyjemnoscia wypowiesz:)

Co za nadeta baba! I tak, rozumiem, ze to co powiedzialam jest brakiem kultury, w czym sie w zupelnosci zgadzam z autorka tego bloga – natomiast wyznaje rowniez zasade, ze do osob takich, jak Kasia – nic poza uzyciem podobnej broni nie przemowi – bo jak widac uprzejme i wyjasniajace komentarze autorki bloga nie wystarcza.
A moze jakby to powiedzial Mark Twain – „Nie dyskutuj z idiota. Najpierw sprowadzi Cie do swojego poziomu a potem pokona doswiadczenie”
A do Kasi Kedzierskiej – jestem absolutna fanka, szczegolnie cierpliwosci! ;)

Bardzo trafny komentarz – ja właśnie jestem tą osobą która bardzo szanuje sposób w jaki stawiasz granice. Myślę, że dopóki nie zacznie się stawiać granic w swoim życiu i nie zrozumie się, że w granicach nie chodzi o obrażanie innych ludzi, ale o respektowanie własnych potrzeb, to bardzo łatwo jest odebrać czyjeś granice jako atak.

Bardzo podziwiam to, że kontynuujesz publikowanie swoich zdjęć, mimo, że mam wrażenie jest bardzo duże przyzwolenie na krytykowanie lub nawet atakowanie twórców online, bo przecież dzielą się swoim życiem w internecie – więc nagle wszystkim się wydaje że mają do niego prawo :)

Dziękuję Agato.

Skoro komentarze na temat wyglądu itp. są takim problemem, to zawsze można wyłączyć możliwość komentowania w ogóle. Nie będzie wtedy zjawiska przekraczania Twoich granic i po problemie. Nie do końca też rozumiem jakiego typu komentarzy spodziewasz się względem publikowanych treści, bo skoro komentarze są włączone to jakieś oczekiwania masz. Gdyby Ci na nich nie zależało to byłyby wyłączone albo nie reagowałabyś w taki ostry sposób.

Tak, myślałam o tym, ale uważam, że wiele osób zostawia bardzo cenne komentarze i szkoda byłoby je tracić. Poza tym myślę, że ta dyskusja też ma wiele wartości.

Nie oczekuję żadnych konkretnych komentarzy, proszę jedynie o uszanowanie mojej prośby o niekomentowanie mojego wyglądu stricte. Można za to odnieść się do rzeczy, które pokazuję, do sposobów ich zestawiania, do zagadnień związanych z szafą kapsułową, można tez po prostu odpowiedzieć na zadane przeze mnie na końcu pytanie. To jest multum opcji.

Bardzo ciekawa dyskusja. Moje zdanie się nie zmieniło, ale z wielkim zainteresowaniem przeczytałam różne opinie. Dziękuję.

Imo dyskusja bez sensu, komuś wydaje się, że pastele Kasię rozmywają, a mi się wydaje, że właśnie w pastelach jest Kasi bardzo do twarzy (aż sama zapragnęłam sobie sprawić coś pastelowego, ale wiem, że tego nie zrobię, bo źle się w nich czuję). Ilu ludzi, tyle gustów :) No i pytanie do Kasi czy myślała nad czymś związanym z jej garderobą skoro widać, że od dawna dopracowuje swoją szafę to przegięcie :D

Sama ubieram się dość monochromatycznie i znam te „odkrywcze” docinki od osób dookoła, jakbym sama nie była świadoma, że isnieje dużo kolorów. Kiedyś jak się nie miało nic do powiedzenia, to się milczało, teraz się gada o pierdołach ;)

Nie mialam w ogole na mysli dyskusji o pastelach. Zdanie ludzi odnosnie tego, jakie kolory powinno sie nosic, malo mnie zajmuje. Interesujace bylo czytanie opinii nt. co mozna powiedziec/napisac a czego nie.

Widziałam na Instagramie informację o tej dyskusji, ale uznałam, że poczekam trochę, żeby zobaczyć, jak się rozwinie.
Kasiu, zgadzam się w pełni z Tobą i myślę, że takie stawianie granic jest zdrowe. Nie wniosę do tej dyskusji nic nowego, ale chciałabym tylko zauważyć, że dla czytelników bloga Twoja prośba o niekomentowanie wyglądu powinna być jasna, ponieważ odnosiłaś się do tego wielokrotnie. Tak samo jak jasne powinno być to, że nie wynika ona z zadufania w sobie czy chęci zbierania wyłącznie komplementów, bo nie na tym polega problem.
Ponadto, jak widać, przejście od niepozornego komentarza, że rozmywają Cię pastele, to stwierdzenia, że jesteś przeterapeutyzowaną babą, zajęło raptem kilka komentarzy. I wydaje mi się, że tutaj właśnie znajduje się niebezpieczeństwo. Im łatwiej nam przychodzą oceny, im fakt, że możemy je bezkarnie wygłaszać (bo przecież mamy wolność słowa) jest dla nas bardziej oczywisty, tym łatwiej przesuwać tę cienką granicę i brnąć w ocenianie innych ludzi. Warto jednak się zastanowić, po co to robimy.

W mojej opinie wyłączenie opcji komentowania jest jedynym sensownym rozwiązaniem. Nie widzę żadnego pytania zadanego w tym artykule, wiec jakiekolwiek komentarze są chyba niestosowne.

Anno, odczytaj, proszę, tekst do końca. Jest tam wyraźnie zadane, napisane pogrubioną czcionką pytanie: Jakie zestawienia ubrań (celowo nie piszę „stylizacje”) wybieracie tej jesieni?

Dziękuję, bardzo mi miło. :) Trochę mi będzie szkoda je odłożyć do szafy, jak zacznie być bardziej mokro. :)

Celem tekstów w cyklu Szafa Minimalistki od wielu lat jest pokazanie praktycznego zastosowania koncepcji szafy kapsułowej. Nie ma to nic wspólnego z moim wyglądem jako takim. To naprawdę bardzo proste.

A argument o przeterapeutyzowaniu niezmiennie mnie bawi, bo niewiele ma wspólnego z rzeczywistością.

Zamiast tak sie smiac z tego argumentu o przeterapeutyzowaniu moze warto sie jednak nad tym zastanowic, skoro wiecej niz 1 osoba to zauwaza, ze cos z tym Twoim narzedziem terapeutycznym jest nie tak, jak trzeba.Twoje czyny i slowa stoja w sprzecznosci do siebie.

Kasiu, komentarze na blogu to nie cały świat. Nie masz pojęcia, ile dostałam e-maili po opublikowaniu tego tekstu. Od wszystkich tych osób, które uznają to, co robię za wartościowe dla nich, ale boją się pisać publicznie, bo ich ktoś wyzwie, jak mnie tutaj. To nie jest mój pierwszy raz. :)

A jak Tobie ktoś napisze, „nawet” dwie osoby, „znające” Cię z internetu, czyli nie znające Cię w ogóle, że jesteś jakaś tam, to się przejmiesz? To współczuje. Gdy czytam komentarze pod tym artykułem, to szczerze przeraża mnie powszechny brak umiejętności zrozumienia słowa pisanego, o czym jest wpis i jaki jest przekaz, który stoi za prośbą o nie komentowanie wyglądu osoby. Być może dlatego jest tyle zwrotów ubrań kupowanych przez internet, bo kobiety oceniają nie ubranie na zdjęciu ale jak w nich wygląda modelka ;-)
w temacie wpisu zaś Kasiu Twoje teksty od dłuższego czasu są dla mnie ogromną inspiracją w zakresie stworzenia szafy kapsułowej, nadal mam w moim odczuciu za dużo ubrań, to pozostałość z czasów gdy myślałam, że na każdą okazję i aspekt mojej aktywności życiowej muszę mieć x zestawów ubrań… przez ostatnie dwa lata oddałam x toreb ubrań, część wyrzuciłam, mój problem polega na tym, że od zawsze lubię rzeczy dobrej jakości i one się po prostu nie niszczą :-/ te które mam nadal w szafie, po prostu nadal mi się podobają. Choć jest ich za dużo. Obiecałam sobie, że nie będę kupować nowych rzeczy, aż z powodu zużycia wyrzucę tyle, że poczuje się komfortowo z liczbą elementów. Oczywiście już połączyłam szafę, te same elementy służą do zestawów na różne okazje. Kolejną trudnością jest to, że uwielbiam sukienki a one są mało zestawialne.
Last but not least. Zaprzestanie zakupów ubraniowych było takie … uwalniające. Naprawdę. Fajnie działa na psyche, jak człowiek nie musi :-) pozdrawiam

Nie rozumiem po co dalej to ciągniesz. Już znamy twoje zdanie, a takie komentarze co chwilę są po prostu złośliwe.

Dlaczego osobie, która uważa, że ma prawo nazywać kogoś nadętą babą, tak trudno jest zrozumieć, że ktoś ma prawo prosić o niekomentowanie czegoś?
Twoja wiara w moc wolności słowa wydaje się niekonsekwentna.

SutyKatka, staram się konsekwentnie tłumaczyć, że nie różnicuję opinii – w sensie nie ma dla mnie znaczenia czy wg kogoś wyglądam siak czy owak, dobrze czy źle. Rozumiem, że Ty masz swój wypracowany sposób reakcji, ja wolę budować świat, w którym nie będę musiała się tłumaczyć z tego, co noszę, albo z tego, że w mojej opinii w granatowym mi lepiej.

Szafa Minimalistki ma pokazać, że można tworzyć szafę i mieć się w co ubrać mając mało ubrań, „dobrze” jest subiektywnym odczuciem. To, co pokazuję, może być dla Ciebie inspirujące, albo nie. To nie ma nic wspólnego z koniecznością wyrażenia opinii na temat mojego wyglądu.

Trochę się z Tobą nie zgodzę, bo jednak chodzi tu o estetyczne wrażenia i o wyglądanie „dobrze”. Jaki sens miałoby pokazanie, że z 12 przypadkowych niepasujących do siebie (subiektywnie) rzeczy można stworzyć 30 stylizacji? Myślę, że jednak tworząc wpisy z serii Szafa Minimalistki zależy Ci na tym, żeby ktoś pomyślał, że mając mało rzeczy można się DOBRZE ubrać, a nie tylko, że w ogóle można się ubrać, bo tego nie trzeba nikomu udowadniać. Uważam też, że chcąc sprzedać swój kurs raczej zależy Ci na tym, żeby czytelniczki pomyślały: Katarzyna ma tak mało ubrań, a tak DOBRZE wygląda, ja też bym tak chciała (DOBRZE wyglądać mając mało ubrań), może ten kurs mi w tym pomoże…

Tylko, że mi chodzi o coś innego. Oczywistym jest, że każdy może mieć na temat mojego wyglądu opinie. I tak, prawdopodobnie jeśli subiektywnie uzna, że ja wyglądam „dobrze” to będę go to inspirować do stworzenia własnej szafy kapsułowej. Nie proszę o nieposiadanie opinii, proszę jedynie o jej nie przekazywanie.

Hmm, myślę, że to zależy jaką długość lubisz. Ja wolę trochę krótsze więc wzięłam krótsze, ale i tak moim zdaniem są normalnej długości w kostkę.

Dziękuję! Jestem wdzięczna za wszystkie wskazówki i informacje:)

Oczywiscie, ze nie trzeba mowic komus, ze wyglada brzydko. Takiego stwierdzenia z reszta nie widzialam nigdzie w komentarzach, wiec albo niedokladnie czytalam, albo wystapil tutaj blad rozszerzenia (pisanie o krzywych nogach, pogrubianiu itp. w sytuacji, gdy takie slowa nie padly) w celu wyolbrzymienia problemu. Odnosilam sie caly czas do sugestii dot. uzywania wiekszej ilosci kolorow w garderobie i rzekomym rozmywaniu (?) (czyli ta „nieproszona porada”).

Ubolewam jedynie nad tym, ze bardzo istotna kwestia, z ktora zmaga sie wiele kobiet – czyli otrzymywanie niechcianych komentarzy w stylu „powinnas sie umalowac”, „jestes zbyt blada”,”w tym wieku nie wypada kobiecie miec dlugich wlosow”, „jestes za mloda/za stara na [wstawic cokolwiek]”, zostala tutaj bardzo splaszczona i sprowadzona do prozaicznego „pokazuje wam moje ubrania i to jak w nich wygladam, ale prosze nie komentujcie mojego wygladu bo… bo tak” (tak odczytalam stwierdzenie, ze tak naprawde te komentarze nie powoduja u Pani zadnych emocji, wiec to „stawianie granic” jest tak naprawde czysto teoretyczne, bo zadna granica w praktyce nie zostala przekroczona, bo nie czula sie Pani w tej sytuacji niekomfortowo). W ten sam sposob mozna by poprosic o nieuzywanie slowa „niebieski” w komentarzach…. bo tak ;) I byloby to rowniez stawianie granic, oczywiscie. Pytanie tylko – w jakim celu?

Mysle, ze kwestia jest bardzo zniuansowana, a tutaj po prostu tych niuansow brak. I stad wlasnie wynika ta wspomniana wyzej „nienaturalnosc” calej dyskusji pod postem, ktora mozna rowniez odczuc czytajac komentarze. Moim zdaniem istota przekazu jest zwykle jego spojnosc. Tutaj, w moim odczuciu, jej nie ma. Nie wiem rowniez skad wniosek ze „nie komentowanie wygladu jest jeszcze nienaturalne” – to jest (np dla mnie) bardzo naturalne :) Nie spotkalam sie z komentarzami odnosnie wygladu osoby na zdjeciu na blogach o tematyce technicznej (jestem z zawodu inzynierem). Tak wiec, naprawde, nie wszyscy sa „przyklejeni do wygladu” :)

No właśnie to o to chodzi, że naprawdę mogę poprosić kogoś o niekomentowanie mojego wyglądu bez konieczności tłumaczenia się z mojej decyzji. Nie musi mi być niekomfortowo, przykro itp. Porównanie z niebieskim jest zbędną trywializacją. Ty zaś możesz moją prośbę uszanować lub nie. Gdy napisałam: „Cześć Anno, dziękuję Ci za komentarz, ale nie prosiłam o rady na temat mojego wyglądu. ;)” mogłaś np. napisać „ok, sporo nie chcesz to spoko, nie było tematu”. :)

Wiesz, często jestem pytana na blogu, co zrobić gdy ktoś ciągle wciska jakieś niepotrzebne rzeczy, np. teściowie przynoszą mnóstwo prezentów dziecku. I ja wtedy odpisuję, że możesz postawić granice i np. powiedzieć: „hej, dzięki wielkie, ale nie chcę tej rzeczy, nie przynoś mi ich proszę”. To IDENTYCZNY przykład. Nie trzeba się tłumaczyć.

Co do odniesień do samej koncepcji Szafy Minimalistki, pokazywania zdjęć, powodów dla których to robię napisałam już mnóstwo – też w komentarzach pod tym postem. Wystarczy sięgnąć.

Mam wrazenie, ze znow przypisuje mi Pani slowa, ktorych nie napisalam :) To nie ja jestem autorem komentarza na temat wygladu. Nie uwazam rowniez, ze musi sie Pani tlumaczyc ze stawianych przez Pania granic ;)

Porownanie z niebieskim jest uproszczeniem w takim samym stopniu, jak stwierdzenie, ze sytuacja w ktorej komentarz o kolorach ubran pod postem dotyczacym SZAFY i UBRAN jest tym samym co nieproszony komentarz odnosnie plaskiej pupy zaslyszanym przez kobiete od robotnika na ulicy. W tak wielu aspektach sa to dwie rozne sytuacje, ze az nie wiem od czego mialabym zaczac, aby to wytlumaczyc :)

Mimo, ze jestem zwolennikiem stawiania granic i ich respektowania (prosze zauwazyc, nigdzie nie skomentowalam Pani wygladu – zgodnie z prosba) oraz sama nie komentuje wygladu innych kobiet, bardzo mocnym zgrzytem odbily mi sie Pani odpowiedzi na komentarze innych osob, glownie dlatego, ze (moim zdaniem) brakuje im po prostu spojnosci.

Czyli cos-ktos-gdzies skomentowal zle, ale nie wiadomo czy to dlatego, ze chodzi o wyglad (a kobiety sa zbyt czesto w ten sposob oceniane), czy to chodzi o kwestie przestrzegania granic innych osob, czy moze finalnie o to, ze „Szafa Minimalistki” to nie jest „tylko” wyglad, ale cos wiecej.

Powtorze: szkoda, ze brak tutaj niuansow, przez co cala dyskusja zostala mocno splaszczona. Widac tutaj w zamysle dziwna miksture „lekcji stawiania granic” z misja „odklejenia sie od wygladu kobiet”, ktora to miksutra, moim zdaniem, wypadla w sposob bardzo wymuszony, a w efekcie trudno jest zrozumiec o co „tak naprawde” sie rozchodzi. Tyle.

Przepraszam bardzo, pomyliłam Panią z autorką komentarza. Chyba to mnie jako zmyliło: „Odnosilam sie caly czas do sugestii dot. uzywania wiekszej ilosci kolorow w garderobie i rzekomym rozmywaniu (?) (czyli ta „nieproszona porada”).” :)

Tak, zgadzam się, że być może dyskusja została spłaszczona. Czuję, że może też dlatego, że po prostu odpowiadam na poszczególne komentarze, odnosząc się do ich treści, a nie jest to jakiś tekst z góry przygotowany. W moim założeniu stawianie granic w kontekście oceny wyglądu to jedna sprawa, która naturalnie ma wiele aspektów i trudno je naraz rozwinąć. Drugą kwestią jest ocena stricte mojego wyglądu w tekstach takich, jak ten. W mojej opinii niczym się to nie różni. W sensie, dopóki ktoś nie zapyta „hej, jak wyglądam?” to niezależnie od kontekstu powinniśmy przynajmniej spróbować tej oceny nie wyrażać. To trudne i nienaturalne, wiem, bo jesteśmy przyzwyczajeni do swobodnego wyrażania ocen na temat cudzego wyglądu.

Tak dla pełnej jasności zapytam: od którego konkretnie postu nie można komentować wyglądu także w pozytywnym znaczeniu ?
Przejrzałam poprzednie posty „szafowe” i nie protestowałaś tam przy komplementach.

Tak, wiem i postanowiłam to zmienić, o czym już też pisałam na blogu.

Masz rację, niekomplementowanie nie osłabi relacji, ale reakcja na komplement, już może. Jak byśmy były znajomymi, i powiedziałabym Ci, że ślicznie wyglądasz w tej sukience, a Ty byś mi odpowiedziała, że prosisz, żebym nie komentowała Twojego wyglądu, bo mnie o to nie prosiłas, to następnym razem dziesięć razy bym się zastanowiła czy chce iść z Tobą na kawę. Bałabym się, że znowu powiem coś nie tak i, że znów usłyszę dosyć ostry (w mojej ocenie) komentarz. Myślę, że inni ludzie (nieświadomi, że komplement to coś złego) zareagowaliby podobnie.

Oczywiście – po jednej stronie mamy tego, który komplementuje (w dobrej wierze, po to, by sprawić drugiej osobie przyjemność i sobie przy okazji także), a po drugiej stronie tego, który komplement otrzymuje. Nie każdy komplementy lubi. Mnie zazwyczaj jakoś żenują, nie umiem ich przyjmować, i choć nieraz łechcą w środku, to jednak zazwyczaj wywołują też uczucie dyskomfortu.

Myślę, że gdybym chciała, żebyś nie komentowała mojego wyglądu, starałabym Ci się jeszcze wyjaśnić dlaczego tego nie chcę, w idealnym scenariuszu nie powiedziałabym Ci raczej „bo cię o to nie prosiłam”, ale np. wytłumaczyłabym jakie mam w związku z takimi komentarzami emocje i że jest to nieprzyjemne dla mnie.

To, co napisałaś, że zastanowiłabyś się następnym razem dziesięć razy czy chcesz iść ze mną na kawę (po tym jak poprosiłabym, żebyś nie komentowała mojego wyglądu) jest bardzo symptomatyczne i idealnie obrazuje nasze schematy odnośnie przywiązania do wyglądu. Jeśli ktoś odrzuca komplementy dot. wyglądu – a przecież w naszej kulturze należy się nimi chełpić – to ten, który je prawi czuje się gaszony, może nawet odrzucony (?), bo nie potrafi spojrzeć na to inaczej i przyjąć, że ktoś ma inaczej; że po prostu tego nie lubi z różnych powodów i już.
Przecież tu nie chodzi o cały katalog tematów nie do komentowania, a tylko o wygląd – a przecież kwestia wyglądu nie wyczerpuje wszystkich tematów świata do obgadania przy kawie.

Napisałam, że dziesięć razy bym się zastanowiła czy iść z Tobą na kawę, bo bałabym się, że znowu powiem coś nie tak i bedzie to źle odebrane, a nie dlatego, że odrzucilaś mój komplement. Co innego jeżeli otwarcie kiedyś wcześniej powiedziałaś, że nie lubisz komplementów i dlaczego tak jest. Czyli jednak podajesz jakiś argument i starasz się delikatnie (aczkolwiek konkretnie) to wytłumaczyć. Katarzyna pod wcześniejszymi postami nie reagowała tak na komplementy, więc czytelniczki nie mogły wiedzieć, że nagle nie życzy sobie uwag na temat swojego wyglądu. Tym bardziej,że blog nie jest np o wędkowaniu tylko w dużej mierze o slow fashion. I nie spłycajmy rozmowy przy kawie tylko do mówienia tylko o wyglądzie. Możemy nawet rozmawiać o fizyce kwantowej i w międzyczasie wspomnieć, że podoba nam się jak ktoś wyglada w sukience.

Kasiu, rozumiem, że Ty się z czymś borykasz, ale nie czuję się tu w podobnej sytuacji. Chyba wręcz przeciwnie, bo ja już nie czuję potrzeby bycia grzeczną zawsze i wszędzie. :) Nie wiem, jakie masz rozumienie słowa „grzeczny”, bo to różnie może być, ale ja jednak nie postawiłabym znaku równości między grzeczny a asertywny. Wręcz często bycie asertywnym powoduje dyskomfort u drugiej strony. Oczywiście, że komunikaty mogą być mniej lub bardziej stanowcze – czasami jest tak, a czasami inaczej. Ja również jestem tylko człowiekiem. :)

Tak z ciekawosci – byc moze tylko ja to w ten sposob odebralam, ale zabrzmialo z Pani slow, jakby „bycie grzeczna” bylo jakims wrecz przymusem lub przynajmniej dyskomfortem, z ktorego „w koncu („juz”) sie Pani wyzwolila i teraz jedyna droga jest bycie asertywna (czyli nie „grzeczna”). Wydaje mi sie to bledne, bo mozna byc zarowno grzecznym jak i asertywnym naraz. Nie jest to na pewno latwe, ale nie niewykonalne. Mysle ze w calej tej dyskusji nie mozna zapominac, ze mozna kogos PROSIC o uszanowanie granic, ale nie mozna nikomu tego KAZAC. A proszac, trzeba sie zawsze liczyc z odmowa wykonania prosby i umiec ja zaakceptowac. Bo w zasadzie – skad przekonanie, ze wystarczy zakomunikowac swoja granice (ktora lezy w dowolnym miejscu) i automatycznie jej przestrzeganie sie nalezy? Dodatkowo: dlaczego zaklada Pani, ze nie narusza Pani (swoja granica) granicy drugiej osoby? Chyba naturalnym jest, ze skoro ja daje sobie prawo do stawiania granic „bez tlumaczenia sie”, to druga osoba moze zrobic tak samo i (co wiecej) moze miec granice konfliktujaca z moja granica. I analogicznie „bez tlumaczenia sie” moze te moja granice zignorowac – byc moze ta osoba rowniez „juz nie czuje potrzeby bycia grzeczna” ;)

Podoba mi się Twoje podejście, jeśli chodzi o proszenie, a nie rozkazywanie. Sformułowanie prośby wymaga spokoju w głowie, przemyślenia, świadomego działania. Fajnie się zastanowić, jaka zadra w nas tkwi, że dany komunikat tak nas wyprowadza z równowagi, że działamy impulsywnie, chociaż uważamy się za racjonalnych. Dzięki za ten komentarz. Nie miałam zamiaru włączać się do tej dyskusji, ale widzę tutaj coś do przemyślenia na własne potrzeby.

Ciesze sie :) I tak, zgadzam sie w 100% ze „spokojem w glowie”. Mysle ze duzo zyskujemy, gdy rozumiemy wlasne motywacje :)

Agnieszko, zanim się odniosę do reszty Twojego komentarza, pozwolę sobie przypomnieć, że moja pierwotna odpowiedź, po której rozpętała się ta dyskusja brzmiał: „Cześć Anno, dziękuję Ci za komentarz, ale nie prosiłam o rady na temat mojego wyglądu. ;).” „Proszę o niekomentowanie mojego wyglądu” czy „Będę wdzięczna za niekomentowanie mojego wyglądu” to również stwierdzenia, które się pojawiły. W mojej opinii nie jest to niegrzeczne postawienie granicy, ale rozumienie słowa grzeczne może być różne. Oczywiście, że mogłabym okrasić swoją wypowiedź przeprosinami, prośbą o zrozumienie, tłumaczeniem itp., ale mogę też tego nie robić i to nie sprawia, że moja odpowiedź nie jest grzeczna. W nikogo nie uderzam, nie atakuję, nie wyzywam itp. Ktoś kiedyś powiedział, bodajże Jane Fonda, że „NIE” to całe zdanie.

Myślę, że to, o czym rozmawiamy jest bardzo delikatne, ale tak, co do zasady uważam, że wystarczy zakomunikować swoja granice (która leży w dowolnym miejscu) i automatycznie jej przestrzeganie się należy. Jeśli nie chcę jej przestrzegać, mogę się po prostu z relacji wycofać. Mogę też wcześniej dopytać o powody, jeśli chcę zrozumieć i wtedy zdecydować.

No cóż, dla mnie „grzeczny” oznacza w tym wypadku przede wszystkim „uprzejmy, taktowny”. Nie oznacza potulności czy pokorności.

Jeśli ktoś czuje się urażony samym faktem, że mu odmawiam – jego problem, nic z tym nie mogę zrobić :-). Jeśli natomiast czuje się urażony formą (bo np. byłam nieuprzejma, złośliwa albo protekcjonalna) – to poczytuję to za mój błąd. No chyba, że chciałam być właśnie złośliwa albo dosadna ;-). Tylko wtedy nie nazywam tego asertywnością.

Lapidarnie ujmując – można mówić „nie rób tego” stanowczo ale uprzejmie a można mówić to samo ze złością, wręcz krzycząc. W obu przypadkach będzie to stawianie granic, prawda?

Rozumiem, tylko dla mnie urażenie formą to też jest problem drugiej osoby, bo nadal to jest coś, na co nie mam wpływu. Pisałam o tym chwilę wcześniej, ale przypomnę, że moja pierwotna odpowiedź, po której rozpętała się ta dyskusja brzmiał: „Cześć Anno, dziękuję Ci za komentarz, ale nie prosiłam o rady na temat mojego wyglądu. :).” „Dziękuję, bardzo mi miło, ale będę super wdzięczna za nie odnoszenie się w opiniach do mojego wyglądu stricte :)” czy „naprawdę będę wdzięczna za nie odnoszenie się do mojego wyglądu stricte. :)” to również stwierdzenia, które się pojawiły. W większości okraszane internetowym uśmiechem czyli emotkami. Dla mnie jest to właśnie powiedzenie „nie rób tego” stanowczo ale uprzejmie.:), a dla Ciebie?

Mimo tego wiele osób poczuło się urażonych i stwierdziło, że jestem niemiła czy niegrzeczna. Nic na to nie poradzę. :)