O samotności

Dziękuję Kasiu! Przepraszam chciałam kliknąć 5 gwiazdek ale palec mi się osunął na 4. Jak mogę to zmienić z 4 na 5?
We mnie rezonuje ” samowspolczuciem i samozyczliwoscia”

Bardzo dobry tekst, na czasie. Właśnie przed chwila napisałam w dzienniku, że czuje się samotna. Ale nie jest mi chyba z tym, źle. Jeszcze nie wiem sprawdzam, daję sobie czas…Zobaczymy za jakiś czas. Tez byłam dziś na jesiennym spacerze, żółte i czerwone liście na drzewach są przepiękne, tylko nie mam wody w pobliżu.

A ja marzę o samotności, o tym, żeby wrócić do pustego domu. Wynika to z tego, że jestem maksymalnie przebodźcowana zgiełkiem, w jakim przebywam non stop od kilkunastu lat, domem pełnym głośnych domowników. Marzę o tym, że wracam do spokoju i ciszy, gdzie słyszę własne myśli i mogę robić to, co chcę. Kiedy słyszę, że ktoś mieszka sam, to szczerze zazdroszczę.

świetny tekst! Pomimo, że mam męża, dość dużo bywam sama i bardzo to lubię.

Po 25 latach zakończyłam męczący związek. Od 5 lat jestem sama. Ani samotna ani osamotniona. To dobry czas w moim życiu. Chwila na samosterowność:). Dobrze mi z tym. Może jest tak, że na wszystkie etapy jest czas w życiu. Teraz troszczę się o moje trwanie i przyglądam, już trochę z boku, życiu moich dorosłych synów. A świat otworzył się niczym piękny wachlarz.

Pani Kasiu, rozumiem… Samotność mój chleb powszedni od kilku miesięcy, rozstanie z pratnerem, awans w pracy i nowe zadania sprawiły, że trochę niezależnie od siebie przeszłam na „ciemną stronę mocy” w zawodowej hierachi, bo wymagam realizacji zadań (grzecznie, czasem tylko zdarzy się stanowczo, w naprawdę wyjatkowych przypadkach – staram się pamiętać, że jeszcze niedawno byłam po tej drugiej stronie). Przez te wydarzenia wypadałam z kręgu znajomych, którzy się spotykali, chodzili do kina, imprezowali, krótko mówiąc zostałam skazana na ostracyzm :( Czasem boli, czasem myślę sobie, no ale mogę robić dokładnie to, na co mam ochotę, pojechać rowerem w swoją stornę, albo zakładam buty i idę na daleki spacer. Zaczęłam poważnie myśleć o przygranięciu psa.

Kilkukrotnie był w moim życiu czas, kiedy byłam sama – ostatni wspominam z dużym sentymentem :) robiłam wtedy wiele rzeczy zarezerwowanych gdzieś w świadomości ludzi dla par bądź rodzin – ot choćby chodzenie do kina, opery czy restauracji i bardzo dobrze się z tym czułam. Teraz, gdy mam rodzine, brakuje mi tych momentów – chwila w toalecie jest już luksusem ;) tęsknie za tamta moja samotnością, a jednocześnie obawiam się czy potrafiłabym się nie ponownie cieszyć.

Dziękuję za ten tekst, bardzo ważny :* dobrego wieczoru

Mam pracę, w której spotykam dziesiatki ludzi codziennie. Mnóstwo bodźców. Za duzo. W domu na szczęście moge odetchnąć. Dom jest duży, a dzieci odchowane, chociaż jedno z przewlekłym problemem zdrowotnym. Ostatnio myślałam dużo o samotności. Otóż zaniedbałam przyjaciół. Wszyscy skupieni, byli przez lata na budowaniu kariery i wychowywaniu dzieci. Ja również. Teraz ok 50 tki nie mam przyjaciółki. Moim dobrym człowiekiem jest mąż, ale kobiety przyjaciółki nie mam. I tęsknię za nią. Dlatego tak pracuję sama ze sobą żeby odnaleźć w sobie pełnię i zrozumienie i może byc dla siebie przyjaciólką jak dzisiaj na spacerze wsród jesiennych drzew.

Kasiu ja nigdy nie byłam sama na dłużej. Jestem mamą i żoną. Kiedyś pojechałam samotnie (potem już co roku) do Barcelony na tydzień. Najpierw czułam się dziwnie, potem byłam wytraszona, a potem spanikowałam. Na tamtym wyjeździe szukałam siebie, byłam zmęczona małżeństwem, byciem mama, oczekiwaniami i spragniona zwiedzania i zdobywania świata. Bardzo tęskniłam za wszytskim i dopiero doceniłam co mam. Tego uczucia boje się, choć bardzo lubię być sama. Jednak ja jestem takim osobnikiem że między ludźmi czuje się najlepiej… Teraz co roku wybieram się bez dzieci i męża za granicę walczyć ze swoimi słabościami, poznając siebie, swoje lęki, swoje mocne strony i to czego chce. Jestem z pokolenia ludiz którzy gubią się we wpaolczesnym świecie wyścigu szczurów, rozwodów, chorwgo egoizmu. Jestem z pokolenia dla którego wartości miały znaczenie…. Pozdrawiam ciepło

Dobry tekst:) Jestem typem samotniczki i tzw. samicy alfa. Od zawsze tak było. Ta czarna owca i charyzmatyczna osoba, która przyciąga ale nie w sposób intymny, a tak by ogrzać się chwilę w sile i blasku, a później pójść do kogoś innego:) Zrozumiałam to jakiś czas temu. Oprócz relacji sprzed nastu lat, które są mi najbliższe, nie tworzę niczego stałego. Czy to dobrze, czy źle? Nie wiem ale Twój tekst mi uświadomił, że warto skupić się na tym co czujemy, że Nas cieszy i przynosi wewnętrzne spełnienie:)) Pozdrawiam serdecznie :)

ja się tak czułam bardzo często w moim życiu, pewnie dlatego ze wychowana zostałam przez samodzielna mamę. Nigdy nie brałam samotności za coś niedobrego, nie bałam się i nie boje być zdana na siebie, być sama ze sobą, nie mieć na wyciągnięcie ręki 2 osoby. Ale naprawdę dużo osób ma problem żeby pobyć z sobą sam na sam, dużo osób uważa taki stan za gorszy, smutny czy niepotrzebny. Dużo osob wspolczuje wręcz. A w rezultacie sami prędzej czy później znajda sie w takiej sytuacji, dla nich niewygodnej i dla nich będzie to rodzic stres i frustracje, może depresje. Nauka bycia ze sobą to ważna umiejetność. Niepotrzebnie budzi strach.

Dziękuję za ten tekst. Od pewnego czasu jestem sama, ale nie samotna, i nie przeszkadza mi to. Lubię samotne spacery i podróże. Jest dobrze.

Potrzebuję być sama choć kilka dni w roku. Nigdy nie uważałam , że to dziwactwo, tym bardziej że zawsze wracałam wyciszona i wypoczęta do ludzi. Ale faktycznie kiedy jeszcze żyłam w pojedynkę to ludzie wokół spoglądali na mnie ze współczuciem.. a już dobijające było, gdy mój Szef zaprosił mnie na wigilię „Bo Ty sama jesteś ..”, z jednej strony miłe ale z drugiej tej namacalnej takie trochę nawet upokarzające. Zawsze mówiłam i mówię nadal, że ja tak mam. Tak jestem skonstruowana, że dla mnie bycie „w pojedynkę” jak ktoś to fajnie nazwał, to nie samotność, to moje życie, mój oddech. Teraz nie żyję w pojedynkę, mam partnera który jest podobny do mnie. Rozumie gdy muszę pobyć sama.

W swoim życiu miałam różne okresy, raz w parze raz sama, ale w trakcie czytania Twojego tekstu uświadomiłam sobie, że zawsze miałam w łóżku dwie poduszki i nigdy nie spałam na środku łóżka. Chyba podświadomie nie pozwalałam sobie na samotność, nie wiem, czy z lęku przed nią, czy dlatego, że nie przywiązywałam do niej wagi.

Piękne

Super tekst. Dla mnie samotność też czasem jest fajna. Chociażby samotność jak siedzę sama z książką mimo że nie jestem sama to czasem lubię te samotność w domu z książką… Pozdrawiam

Wspaniały tekst. Osobiście, od 4 miesięcy bywam sama tylko wieczorem w łazience, kiedy to, po utuleniu synka, mogę wziąć długą kąpiel. Pamiętam, kiedy przed ciążą i urodzeniem dziecka mój mąż wyjeżdżał w każdy czwartek do rodzinnego domu (ma 4 dniowy system pracy), żeby pomagać rodzicom, a ja dojeżdżałam do niego w piątek wieczorem. Ten czwartek właśnie był moim dniem samotności, cudownej chwili tylko dla mnie i moich myśli. Trochę tęsknię za tymi czasami, ale i tak nie chciałabym cofnąć czasu. Wiem, że przyjdą dni, kiedy mąż będzie znowu jechał w czwartek do rodziców, zabierając ze sobą naszego Julka.

Świetny tekst. Czytając go, uświadomiłam sobie, że poznałam mojego męża w wieku 20 lat i nigdy nie miałam okazji zaznać pełnej samodzielności, mam prawie 27 lat i przeraża mnie wizja takiej odpowiedzialności, bo zawsze ktoś o mnie dbał, czy to rodzice, czy później mój chłopak, który został moim mężem. Przerażająca jest ta świadomość.

Cudowny wpis pozwala na refleksje. Podziwiam Cię i chciałabym mieć tyle samo siły co ty.

Bardzo poruszył mnie twój tekst.
Samotności i to okrutnej samotności doświadczyłam po śmierci męża – pomimo że wokół mnie było mnóstwo kochających i życzliwych osób. To była samotność, która nazwałabym „bolesną pustką”. Takiej samotności nie życzę nikomu, aby stała się jego udziałem. Po odnalezieniu punktów zaczepienia i szukaniu sposobów na życie z tą pustką, zakochałam się jak nastolatka – nieoczekiwanie i całą sobą, z wzajemnością. zmieniłam pracę, lecz wciąż nie ruszałam prawie nic „dawnego”, „Tamtego” życia. Stałam wciąż w rozkroku, choć byłam w swoim mniemaniu w ruchu… Po odkryciu, że nowy, dwuletni i trudny związek z człowiekiem po przejściach, któremu chciałam nieba przychylić (chyba za bardzo, bo zajęta tym pochylaniem nieba w jego kierunku, zapomniałam o sobie, a nawet rozbierałam i dawałam kawałek po kawałku swoje niebo), jest nieszczery od półtorej roku, poczułam znowu gorzki smak osamotnienia, zdrady, oszukania, tym razem nazwałabym tę samotność „bolesną obecnością”. Dałam szansę, chcąc zaleczyć ranę. Bolało. Nie udało się. Teraz moja samotność jest łagodna. Czuję brak, ale czuję też smak świadomej, dojrzałej decyzji, dobrej dla mnie. Tak czuję. Takiej samotności się nie boję. Jest w niej ulga. Boli jeszcze, to normalny proces, przyjmuję go, bo jak napisał kiedyś Julian Przyboś:
„ból wyboli nareszcie, znuży się i zmęczy
i stanie się bez cierni- niedotknięciem róży;
formą tchu po pojęku; pojęciem
czystym”.
Podniosłam głowę i czuję się wolna.

Odbudowuję stare przyjaźnie.. Przy okazji uczę się nowych rzeczy: bieganie, morsowanie…I czuję się (mimo, że – obiektywnie rzecz biorąc nie jestem – samotna).
Nie jestem sama, ale dlatego, że nie chcę opuszczać „partnera w potrzebie” – chciałabym być sama …

Odkąd pamiętam, byłam sama. W dzieciństwie w domu, w którym nikt nie zwracał większej uwagi na prawdziwe potrzeby dziecka. W życiu dorosłym zawsze mieszkałam sama. Czasem zazdroszczę ludziom, że mają rodzinę. Myślę, że wspólne przechodzenie przez życie jest mimo wszystko bogatszym doświadczeniem. Tak, kiedyś też robiłam wszystko to, co robią pary i nie przeszkadzało mi, że sama chodzę do kina, restauracji, itp. Z biegiem lat już się po prostu tego nie chce robić. Z wielkim rozrzewnieniem patrzę na pary pięknie starzejących się wspólnie ludzi, dających sobie wzajemną miłość i cierpliwość. Mimo, że nie żałuję swoich wyborów, to w następnym wcieleniu chętnie doświadczyłabym pracy nad tworzeniem rodziny.

Świetnie napisany artykuł !
Oby więcej takich :D

Zazdroszczę domku, taki odpoczynek samemu na łonie natury mi by się przydał. Super miejsce.