Wylogować się do życia

Blogi już dawno przestały pełnić rolę internetowych pamiętniczków, ale i tak ich prowadzenie jest specyficznym zajęciem (patrz tekst: Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o blogowaniu, ale baliście się zapytać). Żeby było jasne i bezdyskusyjne – blogowanie to genialna robota!

Plusem jest to, że inspirację do kolejnych wpisów mogę znaleźć właściwie wszędzie.

Minusem jest to, że inspirację do kolejnych wpisów mogę znaleźć właściwie wszędzie.

Skoro blogowanie to praca, a inspirację do pracy znajduję cały czas to czy oznacza to, że cały czas jestem w pracy? Hmmmm, podchwytliwy to tok myślenia, zaiste. :) No i tak, i nie. Ponieważ prowadzenie bloga to tylko część mojej pracy to spokojnie mogę napisać, że nie. Z drugiej strony, nieuchronnym jest, że wydarzenia, doświadczenia i przemyślenia, które towarzyszą mi na co dzień stanowią często bodziec do blogowych tekstów, tego właśnie nie wyłączając. Nawet, gdy robię coś PO NIC (np. relaksuję się zgłębiając mity słowiańskie) to pisząc o „tym NIC” na blogu wykorzystuję je w pracy (co zresztą właśnie zrobiłam). Kółko się zamyka. Rozumiecie, co mam na myśli czy paplam bez ładu i składu? :)

W każdym razie, często łapię się na tym, że doświadczając czegoś myślę, w jaki sposób mogę Wam korzyść płynącą z tego doświadczenia przekazać w formie wartościowego tekstu czy podcastu. To sprawia, że chcąc nie chcąc, ciągle jestem myślami przy blogu. A to tak, jakbym ciągle była w pracy. To bardzo męczy. A gdy moja głowa jest bardzo zmęczona, nie mogę dawać Wam z siebie tyle, ile bym chciała. Dlatego dawno temu wymyśliłam sobie blogowe przerwy techniczne. Bilans energetyczny trzeba kiedyś wyrównać, a jak doskonale wiecie, slow life wcale nie polega na życiu w ślimaczym tempie, ale na odnalezieniu niezbędnego balansu i harmonii w tym, co robimy i w tym, kim jesteśmy.

Ciekawa jestem, czy jest tu ktoś, kto pamięta pierwszą przerwę techniczną w 2015 roku? :) Napisałam wtedy, że mieć więcej, lepiej czy być więcej i bardziej to znamiona aktualnego społeczeństwa. Wyłączenie się z biegu o “mieć więcej” nie jest wcale takie proste i wbrew pozorom, wymaga stałej uważności. Bo w pułapkę więcej, lepiej, bardziej można się złapać wręcz niezauważenie, przez przypadek nawet. Zdaję sobie też sprawę, że Czytelnicy potrzebują od blogera regularności, w przeciwnym razie zainteresowanie maleje, odwiedziny są coraz rzadsze, coraz krótsze. Prowadzenie bloga sprawia mi niesamowicie wiele satysfakcji. Każdy Wasz komentarz, mail, like jest dla mnie namacalnym potwierdzeniem, że to, co robię jest komuś potrzebne. Niemniej jednak, potrzebuję przerwy. Takiej technicznej przerwy na naładowanie akumulatorów.

Obudziłam się dziś rano i pomyślałam sobie, że TERAZ to bardzo dobry czas na przerwę. Słońce świeci, na dworze ciepło, pogoda zdecydowanie sprzyja spacerom, a nie siedzeniu i czytaniu blogów. :) Do tego część osób pilnie dopina ostatnie służbowe obowiązki, a myślami jest już na wakacjach z dziećmi, na grillu w ogródku czy na plaży nad jeziorem. To może ja też oderwę się od komputera, a przynajmniej ograniczę natężenie, wsunę stopy w klapki, nałożę miskę truskawek i wyloguję się do życia? Pojadę na wieś. Zrobię tartę z truskawkami. Będę kolorować mandale i czytać słowiański bestiariusz. Pracować nad innymi projektami. Urządzę swój taras. Nie będzie mnie tutaj. Przynajmniej przez dwa tygodnie.

Mam nadzieję, że wybaczycie mi tę przerwę i nie znikniecie zupełnie. Na Facebooku będę obecna w bardzo ograniczonym zakresie. Ostatnimi czasy zrobiłam tam ogromne czystki, a 2 tygodnie temu zupełnie wyrzuciłam facebookową aplikację z telefonu. Messengera nie miałam nigdy. Z pewnością będę się pojawiać na Instagramie, z którym się ostatnio bardziej polubiliśmy.