Jak radzić sobie z krytyką?

Pierwsza? Naprawdę??? :) Zazdroszczę zdrowego podejścia, spróbuję choć część wdrożyć. Ja niestety bardzo przejmuję się krytyką, choć zupełnie tego po sobie nie pokazuję – kiepskie połączenie: ludzie myślą, że się nie przejmuję, więc nie przebierają w słowach… pozdrawiam :) P.S. Tworzysz świetne treści :)

Krytyka przeważnie nie jest miła. Próbuję odsiać tę konstruktywą, gdzie ktoś bardziej chce mi pomóc a nie dokuczyć. Na złośliwców staram się nie patrzeć, ignorować ale czasem jest tak trudno? W pracy mam takie prześmiewczo – wykpiwcze osoby, straszne trole, ale mam nadzieję niedługo zmienić pracę wiec tym razem może trafię na sympatyczne, fajne osoby. Raz zapytałam się jednej osoby czy naprawdę jest tak zakompleksiona że musi mnie atakować i uwierzcie nie wiedziała co powiedzieć. W każdym razie nie przeprosiła. To przykre że niektóre osoby muszą zrobić komuś przykrość żeby podnieść swoje ego.

A mnie się wydaje, że świat stał się totalnie nieodporny na słowa krytyki, na słowa negujące,na nie-pochlebstwa. Nie można już mieć własnego zdania, bo hejt, bo zazdroszczę, bo mam kompleksy albo zły dzień. Albo nie mam faceta. Może mi się coś nie podobać, może to być niekonstruktywne i nie ma się co na to obrażać. Osoba krytykowana nie jest obiektywna, zawsze będzie jej przykro i zawsze będzie sobie tłumaczyć czyimś złym dniem niepochlebne opinie na swój temat.
Nie mówię oczywiście o takim chamstwie jak życzenie komuś śmierci, choroby itp.

A ja miałam kiedyś z tematem krytyki problem. Bo zawsze sobie powtarzałam, że jeśli nie mam komuś nic miłego do powiedzenia, to lepiej może nie odzywać się wcale? I tak doszłam do momentu, w którym przestałam się odzywać. Nie, że tylko w sieci, ale w ogóle – wśród znajomych. Nie dlatego, że wszystkich chciałam dookoła krytykować, ale dlatego, że brak wyrażania własnego zdania poskutkował również brakiem tych pozytywnych opinii. Po prostu zamknęłam się w sobie, bo w jakiś sposób bardzo skrajnie wyszłam z założenia, że jak ktoś mnie nie prosi o opinię, to ja swojego zdania nie wyrażam. Dziś już tak nie mam, odzywam się. Bo tamten stan zdecydowanie nie był dobry. Był skrajny, a ja z każdą próbą powiedzenia tego, co myślę, czułam się jak intruz. Dziś się nie boję, ale jednak: takie podejście, żeby mówić dobrze, albo wcale, gdzieś tam jeszcze we mnie pokutuje. I zawsze dwa razy się zastanowię, zanim coś napiszę/powiem. Chyba nie byłabym dobrym hejterem :D

Mnie krytyka boli mocno, ale od kiedy dopuściłam do siebie myśl, że mam prawo popełniać błędy, mam prawo być nieidealna i nie wszyscy muszą mnie lubić, jest mi lżej. Tak ogólnie, życiowo :) jeśli ktoś mnie krytykuje konstruktywnie, to wchodzę w dyskusję, by poznać argumenty drugiej strony i wyciągnąć z tego wnioski dla siebie. Ale umiem też postawić jasne granice. Jeśli czyjaś krytyka, nawet konkutruktywna, jest niezgodna z moimi zasadami/wartościami, to mówię wprost, że szanuję twoje zdanie, ale zostanę przy swoim. O dziwo – to dopiero jest dla wielu osób bardzo trudne do zniesienia.

Pewna pani psycholog powiedziała mi kiedyś, że najtrudniejszą pracą będzie często pozwolenie sobie na odczuwanie emocji. Ktoś nas skrytykował, jest nam przykro, trzeba tą emocję w sobie zlokalizować, nazwać i pozwolić odczuwać. Nie spychać na bok jak to zwykle robimy. Tylko się z nią pogodzić. Było to dla mnie odkrywcze, ale faktycznie jest to ciężką pracą. Staram się to realizować przy wszystkich emocjach :) Kiedyś też widziałam na FB profil „Nie jestem zupa pomidorowa, żeby mnie wszyscy lubili”. Tak mnie to rozbawiło, że często wspominam w życiu codziennym. Niestety nie będziemy lubiani przez wszystkich. Krytyków nie ma tylko ten, kto nic nie robi (a czy tak się w ogóle da? oddychać też można za głośno ;) ).
Kolejną kwestią jest to, że nie umiemy moim zdaniem w ogóle dyskutować i kulturalnie wyrażać naszego zdania. Może to wina szkoły? O lekturach szkolnych przecież się na lekcji nie dyskutuje, a jedyną słuszną drogą jest zawsze to znamienne „Słowacki wielkim poetą był”. Można mieć swoje zdanie, oczywiście. Ale połową sukcesu jest odpowiednie ubranie go w słowa. Pamiętam Twój Kasiu post o wypożyczaniu sukienek i święte oburzenie części komentujących, że przecież kwota X to za dużo za taką usługę. Choć część postów nie była obraźliwa to jednak przybierała taki bardzo „negatywny” wydźwięk. A przecież zamiast pisać peany o tym jaką jest przesadą wypożyczanie ubrań za daną cenę można napisać „Pomysł fajny, ale jak na moje warunki finansowe cena jest wygórowana.”
Wszystkie osoby tworzące w internecie podziwiam szczerze, to chyba największa ekspozycja na niekonstruktywną krytykę i hejt. Choć na tym blogu faktycznie jest dość kulturalnie w komentarzach ;)

Myślę, że warto odróżnić krytykę od krytykanctwa ;-) Dla mnie krytyka z założenia jest konstruktywna i przez to cenna. Natomiast nie znoszę krytykanctwa, które nie wnosi nic do sprawy. Zauważyłam też, że w internecie króluje ta druga odmiana. Jasne, każdy ma prawo do własnej opinii, ale warto chyba zapanować nad formą jej wyrażania. Jakoś ostatnio odnoszę wrażenie, że wiele osób rozzuchwalonych anonimowością w sieci zapomina o zwykłych zasadach dobrego zachowania i wyraża się po prostu strasznie nietaktownie. Jest duża różnica między komentarzem typu „beznadziejna ta sukienka, fuj” a np. „nie bardzo mi się podoba ta sukienka” – obydwie opcje wyrażają w sumie tę samą treść, ale odbiór będzie na pewno inny. Podsumowując: sądzę, że odrobina taktu na codzień na pewno nikomu nie zaszkodzi, a może świat stanie się trochę milszy. :-)
Ps. Bardzo lubię Twojego bloga, zaglądam tu regularnie i uważam, że wykonujesz kawał dobrej roboty. Pozdrawiam ze słonecznego dziś Śląska ! :-)

„Po prostu otaczam czułością moje wrażliwe serce, idę się przytulić, daję sobie czas. A potem wkracza żelazna logika, której jestem wierna.” Nic dodać, nic ująć <3

Czytam, i teraz się zastanawiam, do którego koszyka krytykantów zwykle u Ciebie wpada(łe)m :P

Btw, skąd ten globalny odwrót od disqusa? Co zaglądam na jakiś często odwiedzany blog/portal to widzę, że disqus poszedł w odstawkę :( Szkoda, bo wygodny był ten system.

Podpisuję się pod słowami Iwony- świat stał się kompletnie nieodporny na krytykę, bo pozytywnie sankcjonuje się wszystko i wszystkich – „nieszkodliwe manie”, „urocze dziwactwa”, „oryginalny styl” i już każdemu jest lepiej. Rzeczy nie nazywa się imieniu ( i nie chodzi tu o obrażanie kogoś), zaś wyrażenie własnego zdania od razu nazwane jest „hejtem”..
Usprawiedliwianie krytyki, epatowanie uwielbieniem siebie jest jakimś rozwiązaniem, ale w moim odczuciu na krótką metę.

Mam znajomą, która krytykuje przede wszystkim kraj, w którym przyszło Jej żyć czyli Polskę. Każdy przykład, że Ktoś, Komuś, coś, w naszym kraju, kończy się stwierdzeniem: „i to jest właśnie nasz kraj, jak można żyć w tym kraju, itp, itd…. Chodzi o wszystkie sfery, zaczynając od pogody, poprzez służbę zdrowia, edukację, kończąc na polityce. Wiem, że sporo rzeczy jest do zrobienia, co do tego nie mam żadnych wątpliwości, ale powiem szczerze, że słysząc codziennie te narzekania, odechciewa mi się żyć.

Dziękuję za ten tekst .
Ja niestety mam problem z radzeniem sobie z krytyką , wszystkim się przejmuję i „rozkminiam” bardzo długo ?

Zgadzam się, że tzw. hejt należy tępić i że jest to jedno z gorszych przekleństw naszego wieku. Jednak kompletnie nie rozumiem tego jak blogerka/vlogerka KAŻDY niepomyślny dla siebie komentarz komentuje z przytykiem. Czy naprawdę nie możemy zaakceptować, że ktoś ma prawo myśleć inaczej? Czasem z ciekawości przeglądam blogi modowe. Komentarze typu „jesteś piękna”, „ale schudłaś”, „wow, pięknie” są oczywiście odbierane pozytywnie. Ale gdy ktoś odważy się napisać „uważam, że buty nie pasują do bluzki” zostaje zaraz skrytykowany, bo przecież nikogo nie obchodzi jego zdanie. Fakt, może i nie obchodzi – ale przecież po to się publikuje pewne treści w internecie, aby ich odbiorcy mogli się jakoś do nich odnieść.
A może się mylę?

Między innymi z powodu podejścia do krytyki lubię pracować dla swojej szefowej. Nawet, kiedy coś się stanie z mojej winy, to nie zajmujemy się wytykaniem wzajemnych błędów i niedopatrzeń, a działamy w kierunku „Pojawił się problem, więc skupmy się na jego rozwiązaniu”.
Jeśli chodzi o tę sukienkę z zadania w poście, to według mnie żadna z wersji nie jest konstruktywna. Gdybym miała ją ocenić w ten sposób, to tylko w przymierzalni, żeby uchronić przyjaciółkę przed niekorzystnym rozporządzeniem majątkiem xD I tylko w formie „spróbuj innej długości” albo „może lepiej wyglądałabyś w takim a takim kolorze?”
Gdybym kogoś spotkała w owej sukience, to po prostu w ogóle nie podjęłabym tematu.

Czasem mam wrażenie, że wielu z nas nie potrafi, ani skrytykować ani wyrazić własnej opinii bez unieszczania siebie w centrum wszystkiego. Wyrażanie własnej opini może przecież bazować na pewnej dozie obiektywizmu, a zamiast tego często czytamy w komentarzach „ładnie urządzone mieszkanie, ale ja bym nie mogła tak mieszkać” „fajna szafa kapsułkowa, ale ja bym tak nie wytrzymała”, „super wakacje, ale ja bym ..”. Oczywiście nie zabraniam nikomu wyrażania własnej opini, zastanawiam się czemu nie można spojrzeć na daną rzecz, dać wyraz uznaniu lub nie, i oderwać się od umieszczania siebie w danym kontekście, który często nas nie dotyczy, a mimo wszystko wydać przy tym opinię. Mam wrażenie, że ten egocentryzm daje poczucie możliwości krytykowania wszystkiego dookoła. Bo skoro ktoś umieszcza siebie jako punkt odniesienia, swoisty wyznacznik, czuje, że jego krytyka jest coś warta, nawet jeżeli miałaby stwierdzić „brzydkie, słabe lub złe”.

Z próbą uzyskania konsrtuktywnych wniosków, właśnie od tego rodzaju krytykantów mierzę się często w pracy. Mam twardy tyłek i otwarcie proszę o krytykę mojej pracy, żebym wiedziała nad czym mam popracować i co poprawić. Konstruktywna krytyka stanowi dla mnie świetną podstawę do samodoskonalenia i poprawy jakości i użyteczności mojej pracy, jednak uzyskanie wskazówek graniczy niestety z cudem ;)

Jako zawodowy krytyk czuję, że powinnam coś napisać. Przez kilka lat wykonywałam zawód krytyka teatralnego, już dawno przeszłam na praktyczną stronę mocy, ale pamiętam swój moralny kodeks krytyka będący połączeniem tego czego uczono nas na studiach z moimi własnymi przemyśleniami. Przede wszystkim jest różnica między krytyką wyrażaną osobiście a taką odbywającą się na forum publicznym. W przypadku osobistej krytyki muszę przede wszystkim wiedzieć do czego dana osoba chce dążyć w sferze, którą chcę skrytykować, żeby nie próbować narzucać wszystkim swojego jedynego słusznego zdania. Może nie będę używała tu przykładów teatralnych, bo mogą być enigmatyczne, ale weźmy sztandarowy modowy przykład skracającego nogi połączenia spódnicy i butów. Jeśli mam przyjaciółkę, która popełni takie połączenie, a wiem że jest osobą, której zależy na ogólnej atrakcyjności i harmonijnych proporcjach sylwetki mogę jej delikatnie zasugerować, że to chyba nie jest najlepszy pomysł, ale jeśli mam drugą przyjaciółkę, która raczej chowa się w ciuchach i woli nie epatować swoją urodą taka uwaga nie ma najmniejszego sensu, więc jej nie powiem. Uważam, więc że na płaszczyźnie indywidualnej jedynym powodem dla wyrażenia krytyki jest moment, kiedy wiemy do czego dana osoba dąży i widzimy, coś co mogłaby poprawić w drodze do tego celu czego sama nie widzi. Jeśli chodzi o płaszczyznę publiczną, to jest to ten rodzaj krytyki, który ma być przydatny bardziej innym osobom niż samej osobie krytykowanej. Jeśli bowiem jest skierowany tylko do tej drugiej nie ma sensu wygłaszać tego publicznie. Chodzi mi tu głównie o formy typu recenzje czy polecenia danej osoby czy jej pracy. Uważam, że przede wszystkim nie wyrażamy takiej opinii nie mając twardego akademickiego wykształcenia w danym kierunku. Nie stawiamy domorosłych diagnoz lekarskich nie będąc lekarzami, nie piszemy publicznych opinii na temat niepoprawności czyjejś diety nie będąc dietetykami i nie piszemy recenzji teatralnych nie będąc teatrologami, ani artykułów o polityce nie będąc politologami. Bo nie mamy kompetencji na nasza opinia nie jest publicznie istotna. Kiedy już mamy kompetencje to pozwalają nam one na pewien- zupełnie bez nich niemożliwy- poziom obiektywności. To znaczy możemy w danej rzeczy skrytykować te elementy, które są obiektywnie wedle prawideł danej sztuki czy naukowych faktów złe lub niepoprawne i o nich powiedzieć. Jednak nasza opinia, gust czy osobiste animozje są tu absolutnie nieistotne i poddawanie się im świadczy o braku profesjonalizmu. Często zdarzało mi się napisać bardzo pozytywną recenzję, ze spektaklu, który cały był walką ze sobą czy jednak natychmiast z niego nie wyjść, bo zaraz oszaleję. Z drugiej strony jeśli jesteśmy już osobą z jakiegoś powodu wyznaczoną do wyrażenia takiej publicznej opinii i mamy do tego narzędzia to w takiej sytuacji niewyrażanie krytyki dla czegoś co jest obiektywnie złe, jest moim zdaniem również niemoralne, ponieważ prowadzi do powielania błędów i oddawania przestrzeni czy zasobów ludziom, którzy nie powinni ich zagarniać i generalnie blokuje rozwój. Jeśli chodzi o przyjmowanie krytyki to jest to coś czego doświadczam właściwie codziennie- taka praca. I radzę z nią sobie właśnie przez określenie celu osoby krytykującej. Jeśli wiem, że ta osoba po prostu lubi wyrażać swoje zdanie o wszystkim i uważa, że jest najważniejsze na świecie, albo zwyczajnie ma ochotę rozładować emocje mam do tego bardzo duży dystans- uważam to za nieprofesjonalne zachowanie i traktuję lekko pobłażliwie. Jeśli wiem jednak, że ktoś chce wyrazić konstruktywną krytykę to zastanawiam się przede wszystkim czy rozumie mój cel, czy raczej chce nawrócić mnie na własny, jeśli to drugie to zazwyczaj miło ignoruję, a jeśli pierwsze to po prostu przyjmuję taką krytykę i to zmieniam. Tak po prostu, mówię masz rację i robię tak jak ta osoba powiedziała. Zdarza mi się to często, bo uważam, że nie jestem nieomylna, i że wielu rzeczy w sobie i w tym co robimy nie widzimy z własnej perspektywy, ale dopiero z zewnątrz.

Może faktycznie ludzie są nieco przewrażliwieni na swoim punkcie i często odmienna opinia juz uznawana jest za hejt, ale z drugiej strony najbardziej denerwuje mnie to, że niektorym się wydaje, że swobodnie mogą zawsze i wszedzie wyrażać swoje zdanie. Otoz nie. Kulturalni ludzie wyrazają własne zdanie gdy sa o nie poproszeni albo gdy kontekst na to pozwala. A nie przy kazdej okazji. Np. jestem na grupie gdzie ludzie wrzucają zdjęcia wegańskich produktow dostepnych na różnych promocjach itp. Ma to stricte informacyjny charakter co nie przeszkadza niektórym wypisywać śmieci w stylu „o fuj, kto je taki syf”, „ale to ma straszny skład” „weganie nie powinni jeść takich przetworzonych produktów”. Jak sie im zwroci uwagę ze to nie miejsce na takie komentarze to wielkie oburzenie ze oni maja prawo do wyrażania wlasnego zdania i że wszyscy jch hejtują.
Mozna powidziec kolezance, że źle wyglada w sukience w przymierzalni, a nie gdy juz ja kupila i wystroiła się na wieczòr. No chyba ze bardzo chcemy popsuc jej imprezę :P Jak ktos mnie prosi o zdanie to raczej staram sie opisowo zwrocic uwage na pozytywne cechy innych strojów zeby nakierowac na dobra droge a nie rzucic bezsensowne „wygladasz beznadziejnie”.

Bardzo ciekawy post i ciekawy temat. Ja już dawno przyjęłam zasadę, że albo piszę dobrze albo wcale bo w jakiś 'magiczny’ sposób cokolwiek krytycznego jest odbierane w Interencie trzy razy bardziej negatywnie. Osobiście lubię komentarze, które coś wnoszą i sama nie za bardzo lubię komentarze w stylu 'Oh cudownie, jestes wspaniała, uwielbiam Cię czytać’. W związku z tym pozostawia mi to niewielkie pole manewru i w sumie komentuję bardzo rzadko. Owszem, jak pewnie wiesz, czasem odstępuję od tej zasady (dziwnym trafem jakoś u Ciebie na blogu najczęściej) ale to jest wtedy, kiedy temat bardzo mnie dotyczy, albo mowa o czymś na czym bardzo dobrze się znam albo widzę jakiegoś ewidentnego 'baboka’, które nie sposób nie skomentować. Osobiście uwielbiam konstruktywną krytykę i sama staram się taką uprawiać. Dziwi mnie natomiast ile jest osób z Internecie, które z nieanonimową, konstruktywną krytyką nie potrafią sobie radzić. I podam Ci tutaj znany przykład tej bąbelkowej koperty i książki o zero waste. Tak, wypunktowałam autorkę, że wydawnictwo wysłało taką książkę w babelkowej kopercie i jak to się ma do ducha zero waste? Poprawna (wg. mnie) odpowiedź na taką krytykę to coś w stylu 'Ojej, nie miałam pojęcia, że coś takiego miało miejsce. Już rozmawiałam z osobami odpowiedzialnymi, za wysyłkę, faktycznie część książek została wysłana w ten sposób. To był błąd i juz zadbałam o to, żeby to się więcej nie powtórzyło. Dziękuję za zwrócenie uwagi’. Zamiast tego, dostałam odpowiedź, że koperta bąbelkowa jest jak najbardziej w duchu zero waste bo przecież można ja ponownie wykorzystać. Taka odpowiedź sprawiła, że już nigdy potem nie zajrzałam na jej bloga ani do książki. A przecież te wszystkie posty i zdjęcia na Instagramie miały słuzyć reklamie i pozyskaniu nowych czytelników.
I poprawna odpowiedź na komentarz, który raczej nie był konstruktywny. Niedawno inna blogerka, którą lubię pokazała wyniki ankiety, którą zawiesiła na blogu. Post miał kilka błędów merytorycznych, które zauważyłam bo to mój zawód. A ponieważ blogerka zapytała co sądzicie o wynikach no to jej odpowiedziałam, że pominę to milczeniem. Poprosiła mnie o komentarz i podzielenie sie wiedzą. Napisałam jej więc długiego emaila, gdzie wypunkotwałam niedociągnięcia. Może wyrzuci go do kosza a może wyciągnie wnioski i kolejny tego typu post będzie już poprawny merytorycznie. Nie wiem, ale podobało mi się to, jak otwarta była na krytykę i nie uznała, że jestem jakimś zfrustrowanym i zazdrosnym trollem. I jeszcze przykład komentarza, który coś wnosi a nie jest opinią. Kiedyś byłam wielką fanką bloga kulinarnego Polityki autorstwa Piotra Adamczewskiego (już ŚP). I kiedyś napisał post o zastawie stołowej firmy Wedgwood (bardzo znanej Brytyjskiej manufaktury). Postać Josiah Wedgwooda jest mi dobrze znana, bo studiując na Brytyjskiej uczelni pisałam o nim zaliczenie. Więc dodałam od siebie, że jego córka wyszła za mąż za niejakiego pana Darwina i urodził im się synek Karol ;). I Pan Piotr mi odpisał :).

I na koniec jeszcze jedna rzecz. Piszesz, że sama rzadko czytasz typowy hejt pod swoim adresem. I coś w tym jest. Są blogi i grupy na fejsbuku, gdzie jakoś 'nie wypada’ hejtować i tyle. Nie wiem skąd to się bierze, ale myślę, że ma to coś wspólnego z osobowością autorki/autora bloga oraz tematem postów. Dużo rzadziej hejtowi ulegają dobrze napisane, merytoryczne, przemyślane posty. No a takich tutaj u Ciebie nie brakuje :). Przepraszam za długi wywód, temat mnie 'grzeje’ bo nade wszystko cenię sobie dobrą dyskusję a często mimo naprawdę szczerych chęci jakoś w Internecie jest ona niemożliwa.

I jeśli dzisiaj pogoda w Londynie jest choć trochę taka jak w Oxfordzie to…. I am truly sorry! Na deszcz polecam V&A museum, British Museum, Science Museum i Natural History museum. Ewentualnie jakiś musical na West Endzie, bilety najlepiej kupić w budce na Leicetser Square. No i wizyta w Liberty of London albo Fortnum&Mason (ten na Piccadilly ma się rozumieć). Aha i w żadnym razie nie kupujcie ryby z frytkami w centralnym Londynie bo z 'prawdziwymi’ nie ma to nic wspólnego. Ciekawa jestem Waszych wrażen z Londynu!

Polecam wierszyk przczytany dawno temu w jakiejś książce o rozwoju osobistym: „Pałki i kamienie mogą zadać mi cierpienie,ale od słowa nie zaboli głowa.”
Ale przychodzi mi też do głowy taka myśl, że czasem sami się nakręcamy „czytając” między słowami – doszukujemy się co tak naprawdę autor uwagi miał na myśli… A czasem zwyczajnie brak nam jest dystansu do siebie…

Na studiach miałam zajęcia z psychologii społecznej. Dowiedziałam się tam, że w trakcie dyskusji głosy się polaryzują, tzn ktoś kto ma umiarkowane poglądy w trakcie dyskusji stają się skrajne. I tak chyba trochę jest w Internecie, zwłaszcza że anonimowość wyłącza hamulce. Łatwiej zauważyć -czy skomentować- wady niż zalety. Negatywne opinie (o firmie, produkcie) rozprzestrzeniają się szybciej niż pozytywne – to dowiedziony fakt.

To zależy za co się krytykuje. Krytyka potrafi być konstruktywna i potrafi krzywdząca. Niestety tych drugich w obiegu jest więcej. Poza tym będąc w sieci, zapominamy często o kulturze. Tak jakby nam było wszystko wolno. Nie dodam oczywiście, że prawie wszyscy wszystko mogą krytykować bezkarnie. Naprawdę trzeba mieć do tego dystans i czasem ograniczyć swój udział w komentarzach.

Krytyka może często nas boleć, ale z drugiej strony może się okazać bardzo pomocna. To dzięki niej wiemy, jak odbieramy nas inni :)

Wedlug mnie wszystkie formy zdan z sukienka sa krzywdzace. Konstruktywna krytyka byloby ”zle wygladasz w tej sukience, BO czerwony nie pasuje do koloru twoich wlosow/ sukienka WIZUALNIE cie pogrubia”. Zeby krytyka cos budowala, musisz wyjasnic CZEMU np. ktos zle wyglada, by mogl to poprawic.

Bardzo dziękuję za ten wpis, zdecydowanie go potrzebowałam. Mój blog raczkuje i wraz z pierwszymi bardziej zasięgowymi wpisami pojawia się – coraz częśćiej – krytyka. Łatwo nie jest, chociaż i tak cieszy, że w ogóle odważyłam się na to wystawić – jeszcze parę lat temu było to dla mnie za trudne. Tak czy owak, naprawdę świetnie mi się czytało Twój tekst i chcę więcej!