Wizja uproszczenia otoczenia i pozbycia się rzeczy bywa przerażająca. Do pewnego momentu nieważne jest jak bardzo te rzeczy właśnie zalazły Ci za skórę. Nieważne, że mieszkanie zaczyna przypominać schron na okoliczność wojny atomowej, wypełniony najróżniejszymi, pozornie niezbędnymi przedmiotami. Nieważne, że codziennie idąc rano do łazienki potykasz się o dziesiątki zalegających wszędzie rzeczy. ALE, którejś pięknej soboty patrzysz na to wszystko i mówisz „mam już dość”. Mam dość życia pod dyktando przedmiotów, które zresztą nie przyszły przecież do mieszkania same, na własnych nóżkach.
Nie pocieszę Cię. I nie dam jednej, uniwersalnej recepty na poradzenie sobie z narastającym chaosem. Ale mogę Cię zainspirować i dać do ręki narzędzia. O jednym z nim, metodzie 3P już wspominałam, ale to kolejny krok. Czasami chaos bywa tak obezwładniający, że po prostu nie wiadomo od czego zacząć. A jak nie wiadomo, to może tak to zostawię, pójdę zrobić kawę…
Jak nie wiesz, od czego zacząć, to zacznij od początku. Mogłabym tu wrzucić kilka inspirujących i irytujących cytatów typu „nie od razu Rzym zbudowano” czy „każda podróż zaczyna się od małego kroku” itp. Ale tego nie zrobię. A jeśli Tobie przeszkadza burdel, chaos i dyktatura rzeczy w Twoim otoczeniu to samemu musisz się z tym zmierzyć. Nikt Cię nie wyręczy, nawet Perfekcyjna Pani Domu nie sprząta za uczestników programu.
Ale podpowiem Ci, gdzie zacząć.
1.
Zastanów się, czy jest takie miejsce w Twoim domu, w Twoim otoczeniu, które najbardziej, ale to najbardziej na świecie Cię irytuje. Tak, że jak tylko o tym myślisz to już czujesz wnerw. Takie, że gdy obok niego przechodzisz lub patrzysz to jest Ci wręcz niedobrze. Masz? Świetnie. Mamy nad czym pracować.
2.
Czy jesteś w stanie zająć się tym miejscem w ok. 2 godziny? Jeśli tak, idź do punktu 3. Jeśli nie, to spróbuj je ograniczyć. Na przykład: jeśli zadaniem jest pokój dziecka, to wybierz jedną szafkę lub półkę z zabawkami, która jest najbardziej zabałaganiona. Jeśli zadaniem jest Twoja szafa, to skup się najpierw tylko na dwóch półkach. Oczywiście, 2 godziny to kwestia umowna. Chodzi o to, żeby można było w miarę rozsądnym czasie zapewnić sobie efekt. Bo tylko ten efekt poniesie Cię dalej.
3.
Zapewnij sobie ok. 2 godziny na zajęcie się zadaniem. Wiem, to się łatwo mówi, a obiad sam się nie wstawi. Spróbuj jednak. Jeśli nie będziesz w stanie wygospodarować 2 godzin naraz to jednak pokombinuj. Nie rozbijaj tego, bo się nie uda.
4.
Przez te 2 godziny sumiennie zajmij się zabałaganionym (czy raczej „zarzeczonym” czy „zaprzedmiotowionym”) miejscem, eliminując zbędne przedmioty np. za pomocą metody 3P.
5.
Już? Świetnie! Jestem z Ciebie dumna, ale to nie koniec drogi, a raczej początek. Teraz NAJWAŻNIEJSZE. Rzeczy, które zostały zakwalifikowane jako te „do wyrzucenia”, „do oddania/sprzedania” należy się jak najszybciej pozbyć z domu. JAK NAJSZYBCIEJ to znaczy:
- wyrzucić od razu,
- najpóźniej w ciągu 2 dni oddać, gdzie masz oddać,
- koniecznie wyznaczyć sobie termin, do końca którego spróbujesz sprzedać niepotrzebne już przedmioty, a po upływie tego terminu wyrzucić je lub oddać.
Wiele osób ignoruje ostatni punkt. Nadludzkim wysiłkiem porządkują, segregują, żegnają się z sentymentalnymi przedmiotami, a potem te torby z rzeczami zalegają w przedpokoju czy pokoju, a czasami, O ZGROZO, lądują w piwnicy lub na strychu. To zamiatanie pod dywan, moi drodzy, a nie porządki. Dlaczego to takie ważne?
Bo to jedno miejsce to będzie Twój bastion sukcesu. To uporządkowane miejsce pokaże Ci, że się da. Naprawdę się da i co więcej, to Ty jesteś sprawcą tego cudu. To mocny psychologiczny bodziec, który da Ci siłę do dalszej walki z dyktaturą rzeczy. Codziennie będziesz mogła/mógł popatrzeć w to uporządkowane miejsce wolne od chaosu, które niech stanie się pięknym zalążkiem dalszych zmian. Tak było u mnie. Zaczęło się od domowej biblioteki, która przy spakowaniu do przeprowadzki zajęła kilkanaście, naprawdę ciężkich pudeł. Musiałabym je znieść do samochodu, przewieźć, a potem znowu wnieść do góry. To było ponad moje siły. Stwierdziłam, że tak się nie da żyć. A potem to już poszło…
